مراکز بحران اجتماعی در سال‌های اخیر رشد کرده‌اند و افزوده‌ای ارزشمند به طیف خدمات سلامت رفتاری بوده‌اند. معمولاً بر اساس رویکرد خود بر روی یک مدل سلامتی و بهبودی، آنها می‌توانند به بسیاری از افراد در مواجهه با رویدادهای دشوار زندگی، موقعیت‌های استرس‌زا و جبران بیماری‌های مزمن روان‌پزشکی کمک کنند. این امکانات رفاهی معمولاً به‌عنوان خدمات سرپایی یا پیاده‌روی، مداخله یا انحراف در بحران، واحدهای تثبیت بحران تحت حاد جامعه، و مراقبت‌های فوری روان‌پزشکی شناخته می‌شوند، معمولاً دور از بیمارستان‌ها - اغلب در نزدیکی خدمات عمومی و کلینیک‌های سلامت روان قرار دارند.

مراکز بحران اجتماعی معمولاً توسط درمانگران و مددکاران اجتماعی آموزش دیده برای مشاوره با افراد و در عین حال فراهم کردن یک محیط امن و حمایتی تشکیل می شوند. روانپزشکان یا پرستاران روانپزشکی نیز ممکن است در دسترس باشند، اگرچه ساعات کاری آنها معمولاً محدود است.

اکثر بیماران مرکز بحران جامعه خود به خود مراجعه می کنند یا به طور داوطلبانه توسط مدیران پرونده، پرسنل بحران سیار یا افسران پلیس به کلینیک همراهی می شوند. هر بیمار معمولاً یک ارزیابی روانی اجتماعی کامل دریافت می کند و به مراقبت های بعدی ارجاع می شود. برخی از کلینیک ها نیز خدمات تثبیت بحران شبانه را ارائه می دهند. ²

با این حال، در حالی که برنامه‌های مبتنی بر جامعه فواید بسیاری ارائه می‌دهند، معمولاً برای مراقبت از بیماران مبتلا به شرایط روانی جدی یا خطرناک مجهز نیستند. این مراکز معمولاً فهرستی طولانی از معیارهای خروج مانند پرخاشگری حاد، خطر برای خود، وضعیت غیرارادی یا اختلالات سوء مصرف مواد همراه دارند ( جدول ). هم بیماران فعلی و هم بیماران آینده نگر که این معیارها را نشان می دهند معمولاً به اورژانس بیمارستانی هدایت می شوند یا توسط مجری قانون یا خدمات فوریت های پزشکی به آنجا منتقل می شوند. در واقع، بسیاری از مراکز به الگوریتم‌های درمانی برای بیماران با دقت بالا نیاز دارند که به وضوح به «ارسال به بخش اورژانس بیمارستان یا تماس با 911» ختم می‌شود.

شایان ذکر است که این نوع بیماران که از مراکز بحران اجتماعی کنار گذاشته می‌شوند، احتمالاً درصد زیادی از افراد با دقت بالا را تشکیل می‌دهند که در نهایت در اورژانس در انتظار مراقبت بستری هستند. بنابراین، در حالی که مراکز بحران اجتماعی می‌توانند کار خارق‌العاده‌ای انجام دهند، ممکن است تأثیر ناچیزی بر استفاده از ED در بیماران مبتلا به شرایط روان‌پزشکی با دقت بالا داشته باشند. در واقع، انتظار از این سازمان ها برای رسیدگی به حادترین بیماران روانپزشکی مانند انتظار از یک مطب خصوصی برای درمان حملات قلبی و تصادفات شدید رانندگی است.

برخی از مراکز بحران اجتماعی بدون تقصیر خود قربانی انتظارات غیرواقعی شده اند. رهبران بهداشت رفتاری ایالتی و شهرستانی ممکن است تصور کنند که با ایجاد این مراکز، تعداد بیماران روانپزشکی که به اورژانس مراجعه می‌کنند را به‌طور چشمگیری کاهش می‌دهند و در نتیجه باعث ایجاد اختلال در شبانه‌روزی ED می‌شوند. این نه تنها نسبت به مراکز منصفانه نیست، بلکه متأسفانه نشان می‌دهد که علائم اورژانسی بیماری‌های روانی شدید چقدر جدی، ناتوان‌کننده، تهدیدکننده زندگی و غیرقابل پیش‌بینی هستند و چگونه این علائم به سطح بالایی از مراقبت نیاز دارند.

این همان جایی است که اورژانس های روانپزشکی مبتنی بر بیمارستان مناسب هستند. از آنجا که برنامه های روانپزشکی اورژانس برای کار با افراد بسیار حاد طراحی شده اند، آنها معمولاً می توانند سهم بزرگ بیمارانی را بپذیرند که از مراکز بحران اجتماعی کنار گذاشته می شوند. اما اورژانس‌های روان‌پزشکی بیمارستانی به‌جای پذیرش بیماران برای پذیرش مانند اورژانس‌های پزشکی سنتی، اورژانس‌های روان‌پزشکی بیمارستانی به سرعت ارزیابی و درمان فوری را با هدف تثبیت در شرایط اضطراری، و ترخیص به منزل یا سایر سطوح مراقبتی با محدودیت کمتر به جای بستری انجام می‌دهند. پذیرش و در واقع، در بسیاری از مکان‌ها و مدل‌های مراقبتی - روستایی و شهری، دانشگاهی و شهری - روانپزشکی بسیار مؤثر بوده است. اکثریت بیماران ED روانپزشکی در برنامه های سراسر کشور، معمولاً 70٪ تا 80٪ یا حتی بالاتر،³

درمان بیماران با دقت بالا در اورژانس های روانپزشکی به جای سوار شدن آنها در اورژانس های عمومی منطقی است. موارد روانپزشکی تنها دسته بیمارانی هستند که در اورژانس‌ها مشاهده می‌شوند که طرح درمان پیش‌فرض برای آنها به‌طور سنتی پذیرش بستری بوده است. برای مثال، یک اورژانس، بیمار مبتلا به حمله آسم را برای انتقال به «تخت آسم بستری» نگه نمی‌دارد. در عوض، آنها مشکلات تنفسی بیمار را در اسرع وقت درمان می کنند. بیماران اورژانس روانپزشکی نیز پریشانی فوری را تجربه می‌کنند و مستحق همین رویکرد سریع هستند.

شروع فوری مراقبت های اورژانسی دقیقاً همان کاری است که اورژانس های روانپزشکی انجام می دهند. این همچنین کاملاً با قانون کار و درمان فوری پزشکی فدرال (EMTALA) حاکم بر بیمارستان‌ها مطابقت دارد که اورژانس‌های روانپزشکی با دقت بالا را از نظر قانونی معادل فوریت‌های پزشکی می‌دانند و مستحق همان تلاش‌های فوری برای ارزیابی و تثبیت هستند. در همین حال، بیمارانی که ممکن است از مراکز بحران اجتماعی بیشترین بهره را ببرند، ممکن است بعید باشد که به رویکرد با دقت بالا در سایت‌های اورژانس روانپزشکی نیاز داشته باشند و شاید در وهله اول تمایلی به مراجعه به اورژانس‌های بیمارستانی نداشته باشند، بنابراین این برنامه‌ها می‌توانند به طور بهینه با هم کار کنند. روشی تقریباً کاملاً مکمل، که به ندرت زائد است.

یکی از تمایزات تاریخی این ایده است که بیمارستان‌ها از مدل پزشکی استفاده می‌کنند در حالی که مراکز بحران اجتماعی بیشتر بر سلامتی و بهبودی متمرکز هستند، اما زمانی که یک برنامه اورژانس روان‌پزشکی مبتنی بر بیمارستان بخشی از سیستم است، این موضوع لازم نیست. بسیاری از اورژانس‌های روانپزشکی - به‌ویژه طرح‌های جدیدتر مانند واحدهای EmPATH - مدل سلامتی و بهبودی را با مدل پزشکی ترکیب می‌کنند، به این امید که بهترین هر دو رویکرد را، در صورت لزوم، برای چالش‌های منحصربه‌فرد بیماران با دقت بالا بیاورند. نتیجه یک محیط حمایتی، آرام و خانگی است که در آن بیماران می‌توانند مراقبت‌های پزشکی تخصصی و مداخلات مورد نیاز را دریافت کنند. بنابراین، پتانسیلی برای تداوم یکپارچه فلسفه مراقبت وجود دارد که اورژانس های روانپزشکی مبتنی بر بیمارستان و کلینیک های بحران اجتماعی را به هم متصل می کند.

واضح است که برای ارائه به موقع، فردی و سطح مناسب مراقبت به هر بیمار که علائم حاد روان‌پزشکی را تجربه می‌کند، و برای به حداقل رساندن اورژانس شبانه‌روزی، سیستم‌های سلامت روان باید از مراکز بحران اجتماعی و اورژانس‌های روان‌پزشکی مبتنی بر بیمارستان حمایت کنند.

معمولاً می توانید سردردهای تنشی را با مسکن هایی مانند  پاراستامول و ایبوپروفن درمان کنید . تغییرات سبک زندگی نیز ممکن است کمک کند، به عنوان مثال:

• خواب منظم
• کاهش استرس
• به خوبی هیدراته ماندن

میگرن

میگرن کمتر از سردردهای تنشی شایع است. آنها معمولاً به صورت درد شدید و ضربان دار در جلو یا کنار سر احساس می شوند. برخی از افراد علائم دیگری نیز دارند، مانند:

• حالت تهوع
• استفراغ
• افزایش حساسیت به نور یا صدا

میگرن می تواند شما را از انجام فعالیت های عادی روزانه خود باز دارد. آنها معمولاً حداقل چند ساعت طول می کشند. برخی از افراد متوجه می شوند که باید روزها در رختخواب بمانند.

چگونه میگرن را درمان کنیم

اکثر مردم می توانند میگرن خود را با داروهای بدون نسخه از داروساز درمان کنند.

اگر میگرن شما شدید است، ممکن است نیاز باشد که توسط پزشک عمومی داروهای قوی تری برای شما تجویز شود. این ممکن است بتواند میگرن شما را تسکین داده و از آن جلوگیری کند.

سردردهای خوشه ای

سردرد خوشه ای نوع نادری از سردرد است. آنها به صورت خوشه ای به مدت یک یا دو ماه در یک زمان مشابه از سال رخ می دهند.

سردردهای خوشه ای بسیار دردناک هستند. آنها باعث درد شدید در اطراف یک چشم می شوند و اغلب با علائم دیگری مانند:

• آبریزش یا قرمزی چشم
• مسدود شده یا آبریزش بینی

داروهای داروخانه معمولاً علائم سردرد خوشه ای را کاهش نمی دهند. پزشک عمومی شما می تواند درمان های خاصی را برای کاهش درد و کمک به جلوگیری از حملات بیشتر تجویز کند.

سردردهای دارویی و مسکن

برخی از سردردها از عوارض جانبی مصرف یک داروی خاص هستند. سردردهای مکرر نیز می تواند ناشی از مصرف بیش از حد داروهای مسکن باشد. این به عنوان سردرد مسکن یا مصرف بیش از حد دارو شناخته می شود.

سردرد ناشی از مصرف بیش از حد دارو معمولاً در عرض چند هفته پس از قطع مصرف مسکن هایی که باعث آن می شوند، بهبود می یابد. اما ممکن است درد چند روز قبل از شروع بهبود بدتر شود.

سردردهای هورمونی

سردرد در زنان اغلب توسط هورمون ها ایجاد می شود و بسیاری از زنان متوجه ارتباط با دوره های خود می شوند. قرص های ضد بارداری ترکیبی ، یائسگی و بارداری نیز محرک های بالقوه هستند.

ممکن است بتوانید به کاهش سردردهای مرتبط با چرخه قاعدگی کمک کنید:

• کاهش سطح استرس شما
• داشتن الگوی خواب منظم
• اطمینان حاصل کنید که وعده های غذایی را از دست نمی دهید

طیف گسترده ای از احساساتی که در طول دوره سرگیجه ایجاد می شود ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• حال چرخش
• عدم تعادل بودن
• در یک جهت کشیده شدن
• تاب خوردن
• کج کردن

سایر علائم سرگیجه عبارتند از:

• سردرد
• وزوز گوش (زنگ در گوش)
• حالت تهوع
• استفراغ
• از دست دادن شنوایی
• تعریق
• نیستاگموس (حرکات تکان دهنده غیر طبیعی چشم)

درمان های خانگی سرگیجه

اگر ترجیح می دهید دارو مصرف نکنید، برخی از داروهای خانگی طبیعی می توانند به شما در بهبود سرگیجه و مدیریت علائم کمک کنند. برخی از این ایده های ایمن و کاربردی را امتحان کنید.

• میوه ها و سبزیجات غنی از ویتامین C : دانشکده پزشکی دانشگاه هیروشیما در ژاپن تحقیقاتی انجام داد و دریافت که بیماران مبتلا به بیماری منیر که هر روز ویتامین C مصرف می کردند، سرگیجه خود را بهبود می بخشند. غذاهای غنی از ویتامین C از جمله این میوه ها و سبزیجات را به رژیم غذایی خود اضافه کنید:
  • سیب زمینی های شیرین
  • توت فرنگی
  • گوجه فرنگیها
  • فلفل سبز
  • کلم بروکلی
  • سبزیجات با برگ سبز تیره
  • طالبی

بیماری روانی از هر پنج کانادایی یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. این یک آمار شناخته شده است، اما مهم نیست که چند بار آن را بگوییم، باز هم به نظر می رسد یک عدد خیره کننده است. با توجه به اینکه بسیاری از افراد به طور بالقوه با مسائل مربوط به سلامت روان  سر و کار دارند، نیاز به پزشکان و متخصصان مختلف برای ارائه درمان و مراقبت کافی است.

به عنوان یک روانشناس، من یکی از گزینه هایی هستم که مردم می توانند برای کمک به آن مراجعه کنند.

چگونه روانشناسان می توانند کمک کنند

روانشناسان طیف گسترده ای از ارزیابی ها و گزینه های درمانی را برای کسانی که با مشکلات سلامت روان دست و پنجه نرم می کنند ارائه می دهند. بله، ما آنجا هستیم تا کیفیت زندگی افراد را در مواقع بحران بهبود ببخشیم، اما همچنین برای جلوگیری از عود و حفظ مراقبت در آنجا هستیم. از منظر نظام سلامت، روانشناسان می توانند به مسائل مربوط به نرخ پذیرش مجدد بپردازند و ما سعی می کنیم آنها را از درب گردان مراقبت دور نگه داریم. برای انجام این کار، ما بر ارزیابی‌های روان‌شناختی جامع تکیه می‌کنیم که به شناسایی و تشخیص مسائل و بیماری‌های مختلف سلامت روان کمک می‌کند. این به راهنمایی درمان مناسب کمک می کند و مشکلاتی را که می تواند باعث عود شود را کاهش می دهد.

روانشناسان در تیم های بین حرفه ای در بیمارستان ها و سایر امکانات برای ارائه مراقبت کار می کنند. علاوه بر ارزیابی‌های روان‌شناختی جامع، روان‌شناسان همچنین روان‌درمانی‌های مبتنی بر شواهد مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT) را ارائه می‌کنند تا راه‌هایی را برای کمک به افراد در مواجهه با ترس‌ها، مقابله با اضطراب، یا افزودن ساختار به روز خود در صورتی که برای مقابله با افسردگی یا افسردگی تلاش می‌کنند، ارائه دهند. افکار منفی و چالش برانگیز را مدیریت کنید

اغلب، ممکن است بیمارانی را نیز ببینیم که با اختلالات همزمان تشخیص داده می شوند - اینها همزمان با مشکلات سلامت روان و اختلالات مصرف مواد هستند. بخشی از کار ما این است که این مورد را نیز شناسایی کنیم و در صورت نیاز مراقبت های بیشتری را پیشنهاد کنیم. مهم است که ما نه تنها به علائم بیماری، بلکه به هر گونه مشکل زمینه ای یا ناشی از آن توجه کنیم.

دسترسی به مراقبت

با این حال، بسیاری از افرادی که به بیماری روانی مبتلا هستند، همیشه زمان آسانی برای دسترسی به درمان ندارند. درمان دریافتی افراد اغلب به این بستگی دارد که آیا آنها بدون هزینه به مراقبت دسترسی دارند یا خیر.

در انتاریو، بسیاری از کسانی که توانایی پرداخت هزینه دسترسی به خدمات را دارند، هزینه آن را به صورت خصوصی پرداخت می‌کنند، اما کسانی که نمی‌توانند در لیست انتظار گیر کرده باشند، یا از بین می‌روند و ممکن است اصلاً کمکی دریافت نکنند.

در واقع، هیچ استانی در کانادا وجود ندارد که درمان ارائه شده توسط روانشناسان را پوشش دهد. برخی از خانواده ها ممکن است از طریق بیمه تمدید شده توسط کارفرمایان پوشش هایی داشته باشند، اما ممکن است کافی نباشد. البته برخی از مراقبت های تحت پوشش OHIP وجود دارد که در بیمارستان ها در دسترس است، اما در بسیاری از موارد محدودیتی برای تعداد مراجعه کنندگان و تعداد خدمات مناسب در دسترس وجود دارد. اگر این خدمات در دسترس نبود، دسترسی به مراقبت وجود نداشت.

غیر از پرداخت از جیب خود، یا پیوستن به لیست انتظار، گزینه های درمانی جایگزین در دسترس هستند. دسترسی به برنامه های کمک به کارکنان (EAP) از طریق کارفرمایان یا پزشکان خانواده که می توانند به روانپزشکان تحت پوشش OHIP مراجعه کنند نیز ممکن است یک گزینه باشد. اما از نظر سایر درمان‌های مبتنی بر شواهد غیرقابل دسترس ارائه شده توسط روان‌شناسان، کارهای زیادی باید انجام شود تا این خدمات برای همه قابل دسترس‌تر شود.

اینها تنها تعدادی از مسائلی است که بسیاری از افراد با تجربه زیسته، علاوه بر نگرانی‌ها و نیازهای روان‌شناختی خود، باید با آن‌ها مواجه شوند.

از اینجا به کجا می رویم؟

به عنوان یک کشور و یک استان، ما باید کار بهتری انجام دهیم تا روان درمانی لازم را برای همه کسانی که به آن نیاز دارند در دسترس قرار دهیم. از هر پنج کانادایی یک نفر از بیماری روانی رنج می برد. بسیاری از این افراد به ارزیابی روانشناختی جامع و درمان طولانی مدت از یک روانشناس نیاز دارند. این نیاز به بودجه دارد. و در حالی که ما در گسترش آگاهی از سلامت روان و بیماری های روانی بهتر می شویم، آگاهی و حمایت کافی نیست. امید من این است که آینده یک پوشش نقره ای فراهم کند – از هر پنج کانادایی پنج نفر بتوانند کمکی را که ممکن است به آن نیاز دارند بجویند.

ما راه هایی در پیش داریم، اما با طرح این مسائل مهم، می توانیم به بسیاری از کانادایی هایی که از بیماری روانی رنج می برند کمک بیشتری کنیم.

افراد مبتلا به ADHD می توانند داروهای مختلفی مصرف کنند. همه آنها نیاز به نسخه دارند و بیشتر آنها از طریق دهان مصرف می شوند. آنها به صورت قرصی که بلعیده می شود، جویده می شود، یا حل می شود، یا کپسول هایی که می توان آن ها را قورت داد، باز کرد و روی غذا پاشید. برخی به صورت مایع یا چسبی هستند که روی پوست قرار می گیرند.

افراد معمولاً بسته به نوع دارو، یک یا دو بار در روز از داروهای ADHD استفاده می کنند.

محرک ها

این داروها شامل متیل فنیدات (نام های تجاری شامل ریتالین، کنسرتا، فوکالین، دیترانا) و آمفتامین ها (به عنوان مثال، آدرال، دکسدرین، ویوانس) است.

محرک ها به محض مصرف آنها کار می کنند. مدت زمان آنها بستگی به دارو دارد:

• فرمول های کوتاه اثر حدود 3 تا 6 ساعت دوام دارند.
• فرمول های طولانی اثر تا 12 ساعت در بدن باقی می مانند. آنها می توانند برای افرادی که روز مدرسه طولانی دارند و برای تمرکز بر روی تکالیف یا فعالیت های بعد از مدرسه به دارو نیاز دارند مفید باشند.

غیر محرک ها

این داروها عبارتند از اتوموکستین (Strattera)، کلونیدین (Kapvay)، گوانفاسین (Intuniv) و ویلوکسازین (Quelbree). داروهای غیر محرک ممکن است تا چند هفته طول بکشد تا شروع به کار کنند. سپس به مدت 24 ساعت کار می کنند.

قبل از تجویز دارو، تیم مراقبت های بهداشتی از شما می پرسند که آیا داروی دیگری مصرف می کنید یا خیر. این شامل داروهای بدون نسخه و مکمل ها (مانند ویتامین ها یا داروهای گیاهی) می شود. تیم مراقبت همچنین می خواهد در مورد سابقه پزشکی خانواده شما بداند، به خصوص اگر یکی از اعضای خانواده بیماری قلبی داشته یا داشته باشد.

پزشکان معمولاً با تجویز دوز پایین یک داروی محرک شروع می کنند. اگر دارو یا دوز جدید ADHD مصرف می‌کنید، پزشک از شما و والدینتان می‌خواهد که مراقب باشید و ببینید آیا این دارو کمک می‌کند یا خیر.

واکنش مردم به داروها متفاوت است. اگر به نظر می رسد اولین دارو حتی در بالاترین دوز مؤثر نباشد، پزشک ممکن است داروی دیگری را امتحان کند. برخی از افراد برای دریافت بهترین نتیجه نیاز به مصرف بیش از یک داروی ADHD دارند.

چه کار دیگری از من ساخته است؟

شما و والدینتان باید مراقب هرگونه عوارض جانبی باشید اگر یک داروی جدید ADHD مصرف می کنید. پزشک شما دوز و تعداد دفعات مصرف دارو را بر اساس میزان کمک دارو و داشتن عوارض جانبی تنظیم می کند.

برای یافتن دارو و دوز مناسب، ممکن است لازم باشد چندین هفته یا چند ماه به پزشک مراجعه کنید. پس از آن، تیم مراقبت می خواهد شما را هر 3 تا 6 ماه یکبار ببیند.

رفتن به تمام ویزیت های بعدی مهم است تا تیم مراقبت بتواند قد، وزن، فشار خون و ضربان قلب شما را بررسی کند. تیم مراقبت همچنین عوارض جانبی را کنترل کرده و در صورت نیاز دوز دارو را تنظیم خواهد کرد.

برای جلوگیری از مشکلات، همیشه هنگام مصرف داروی ADHD این موارد را انجام دهید:

• دوز توصیه شده را مصرف کنید.
• هر دارو را در زمان مناسب مصرف کنید.
• قبل از قطع دارو یا تغییر دوز، با پزشک مشورت کنید.
• همه داروها را در مکانی امن نگهداری کنید که دیگران نتوانند به آنها دسترسی پیدا کنند.
• هیچ یک از داروهای خود را به دیگران ندهید.

دارو بخشی از درمان ADHD است. درمان همچنین می تواند شامل درمان، حمایت والدین و حمایت مدرسه باشد. زمانی که والدین، معلمان و درمانگران به شما کمک می کنند هر گونه مهارت اجتماعی، عاطفی و رفتاری را که به دلیل ADHD آسان نیست، یاد بگیرید، پزشکی بهترین کار را انجام می دهد.