سیب سلامتی

اطلاعات روز پزشکی و روانشناسی

من را در شبكه هاي اجتماعي دنبال كنيد

 

چه زمانی زوج درمانی مناسب است (و چه زمانی مناسب نیست؟)

بیش از 30 درصد از ازدواج ها در کانادا به طلاق ختم می شود (آمار کانادا، 2022). با این حال، هیچ کس به امید جدایی وارد ازدواج نمی شود. بنابراین، چه اتفاقی می افتد که به یک ازدواج پایان می دهد؟ و چگونه می توانید اطمینان حاصل کنید که تمام تلاش خود را برای حفظ رابطه خود انجام می دهید؟ علاوه بر این، چه زمانی بهتر است که رابطه را رها کنیم؟ یکی از جنبه هایی که می تواند به پاسخ به این سوالات کمک کند زوج درمانی است . در زیر راه های مختلفی برای دانستن اینکه زوج درمانی چه زمانی مناسب است و چه زمانی مناسب نیست، آورده شده است.

 

چه چیزی یک رابطه طولانی مدت را پایان می دهد؟

طلاق به دلایل زیادی رخ می دهد. برخی از پیش‌بینی‌کننده‌های طلاق عبارتند از ازدواج در سنین پایین، طلاق قبلی، مسائل مالی و طلاق والدین (Raley & Sweeney, 2020). بسیاری از افراد همچنین فقدان تعهد، خیانت، دعوا، مصرف مواد، عدم حمایت و مسائل بهداشتی را به عنوان دلایل پایان رابطه خود ذکر می کنند (اسکات و همکاران، 2013). علاوه بر این، خشونت خانگی جنبه مهمی است که مقدم بر طلاق است (اسکات و همکاران، 2013).

 

مشاوره زوجین چیست؟

مشاوره زوجین، زوج درمانی یا زوج درمانی زمانی اتفاق می افتد که دو نفر که در یک رابطه هستند توسط یک درمانگر با هم درمان شوند (انجمن روانشناسی آمریکا، 2023). تمرکز اصلی مشاوره زوجین رسیدگی به مسائلی است که در درون رابطه و درون هر فرد رخ می دهد. همچنین انواع مختلفی از مداخلات زوج درمانی وجود دارد که تمرکز خاص خود را دارند، با انواع اصلی از جمله درمان متمرکز بر عاطفی برای زوجین (EFT)، روش گاتمن، و درمان شناختی رفتاری (CBT). EFT مبتنی بر نظریه دلبستگی است که از تکنیک هایی برای دور کردن زوجین از دلبستگی ناایمن و ناکارآمدی به مکانی استفاده می کند که بتوانند دلبستگی ایمن را در یکدیگر پیدا کنند (Wiebe & Johnson, 2016).

روش گاتمن بر روی کار کردن از طریق الگوهای منفی و جایگزینی آنها با مدیریت تعارض مثبت، صمیمیت و ارتباط، و ترمیم آسیب، به طور خاص، از طریق استفاده از نظریه خانه ارتباط صدا (Gottman & Gottman, 2008) تمرکز دارد. CBT برای زوج ها افکار، احساسات و رفتارهای زوج را برجسته می کند و به آنها می آموزد که چگونه روش هایی را که اعمال شریک زندگی خود را تفسیر می کنند، تشخیص دهند و بازسازی کنند (بک، 1988). در حالی که درمانگر شما ممکن است از یکی از این نوع درمان ها (یا نوع دیگری) استفاده کند، چندین درمانگر اغلب از یک رویکرد یکپارچه استفاده می کنند، به این معنی که آنها از انواع مختلفی از تئوری ها و تکنیک های زوج درمانی استفاده می کنند تا به بهترین وجه نیازهای شما را برآورده کنند.

 
 

چگونه بفهمیم چه زمانی مشاوره زوجین را شروع کنیم؟

تصمیم به رفتن به مشاوره زوجین می تواند ترسناک باشد. با این حال، تماس با یک زوج درمانگر اولین گام شجاعانه در فرآیند رساندن رابطه شما به مکانی سالم و ارتباط است. درمانگر شما را در طول این فرآیند راهنمایی می کند و به شما کمک می کند هر دو احساس راحتی کنید. در اینجا چند اتفاق رایج در رابطه وجود دارد که می توان با مشاوره زوجین به آنها کمک کرد:

  1.  الگوی ناسالم درگیری. تعارض در یک رابطه طبیعی است. با این حال، اگر شما و همسرتان تعارض را چرخه‌ای می‌بینید، جایی که همان بحث‌ها بارها و بارها بدون حل شدن پیش می‌آیند، ممکن است زمان آن فرا رسیده باشد که برای خروج از این چرخه و الگوی حل تعارض سالم به دنبال مشاوره باشید (Strukens ، 2010).

  2.  مشکلات ارتباطی یک زوج درمانگر می تواند به شما و همسرتان کمک کند تا اشکال مختلف ارتباط سالم و مهارت های گوش دادن را بیاموزید، در حالی که به شما کمک می کند تا اشکال ناسالم ارتباط را تشخیص دهید (Streukens, 2010).

  3.  فقدان صمیمیت جنسی. درمانگر شما به شما و همسرتان کمک می کند تا صمیمیت را در چندین زمینه از زندگی خود کشف کنید، همچنین اعتماد، ارتباط و صمیمیت را افزایش می دهد. با انجام این کار، صمیمیت جنسی نیز افزایش می یابد (Strukens, 2010).

  4.  عوامل استرس زای زندگی اینها می تواند شامل مشکلات با کودکان، کار، سایر روابط، نگرانی های سلامت روانی و جسمی و غیره باشد. درمانگر شما می تواند به شما و همسرتان در یادگیری تکیه کردن و حمایت از یکدیگر در مشکلات زندگی کمک کند (Gottman & Gottman, 2008).

  5.  دلبستگی ناامن آیا احساس می کنید که شما یا شریک زندگی تان نمی توانید به هم نزدیک شوید؟ آیا ترس از رها شدن را از طرف شریک زندگی خود تجربه می کنید؟ آیا تعارض باعث می شود که بخواهید به رابطه بچسبید یا از آن فرار کنید؟ اینها می توانند نشانه های دلبستگی ناایمن باشند. زوج‌درمانگر شما می‌تواند به شما و شریک زندگی‌تان کمک کند تا به طور ایمن به یکدیگر متصل شوید، که به نوبه‌ی خود می‌تواند باعث شود شما در درون خود احساس امنیت کنید (ویبی و جانسون، 2016).

  6.  خیانت. روابط خارج از ازدواج می تواند تأثیرات مخربی بر رابطه داشته باشد. با این حال، این بدان معنا نیست که این رابطه برای همیشه قطع شده است. خیانت می تواند نشانه ای از وجود یک مسئله اساسی در رابطه باشد و درمانگر شما می تواند با بررسی ریشه و الگوهای موضوع(های) در رابطه به شما کمک کند و در نتیجه سعی کند از تکرار یک رابطه جلوگیری کند (بک). ، 1988).

  7.  مصرف مواد. اگر در رابطه ای هستید که یکی یا هر دوی شما با مصرف مواد درگیر هستید، مشاوره زوجین ممکن است یک گزینه باشد. درمانگر شما ممکن است به شما پیشنهاد دهد که برای تعیین وجود و شدت مصرف، ارزیابی مصرف مواد را دریافت کنید. اگر اختلال مصرف مواد وجود داشته باشد، احتمالاً باید در زوج درمانی مورد توجه قرار گیرد تا رابطه موفق باشد. تحقیقات نشان داده است که زوج‌هایی که درگیر زوج‌درمانی می‌شوند و در عین حال مصرف مواد مشکل‌ساز را هدف قرار می‌دهند، شاهد پیشرفت‌های قابل‌توجهی در روابط خود و همچنین سوءمصرف مواد مخدر بوده‌اند (Fals-Stewart et al., 2004).

 

چه زمانی مشاوره زوجین نامناسب است؟

گاهی اوقات، یک فرد ممکن است مشکلاتی را در رابطه خود تجربه کند و برای کمک به زوج درمانی مراجعه می کند. با این حال، در برخی شرایط، زوج درمانی راه حلی نیست. در اینجا برخی از دلایل اجتناب از مشاوره زوجین آورده شده است:

  1. یکی از شرکا حاضر به مشارکت نیست. برای اینکه درمان به طور کلی موفقیت آمیز باشد، فرد باید مایل باشد که در پیشنهادات درمانگر خود شرکت کند. اگر شخصی بدون اینکه فکر کند نیاز به کمک دارد (مثلاً کسی در زندگی او را مجبور به انجام این کار می کند) وارد درمان شود، معمولاً کارساز نخواهد بود. همین امر در مورد زوج درمانی نیز صدق می کند. اگر یکی از زوجین فکر نکند که به زوج درمانی نیاز دارد یا تمایلی به شرکت در درمان ندارد، موفقیت آمیز نخواهد بود. برای شما و شریک زندگیتان مهم است که توافق داشته باشید که هر دوی شما به حمایت نیاز دارید و می خواهید قبل از ورود به مشاوره زوجین، رابطه را به نتیجه برسانید.

  2. قرار ملاقات برای مدت کوتاهی. گاهی اوقات، زوج ها پس از قرار ملاقات تنها برای چند هفته یا چند ماه به دنبال زوج درمانی می روند. این به طور کلی نشانه عدم موفقیت رابطه است. در عوض، شما و همسرتان ممکن است انتخاب کنید که در درمان فردی شرکت کنید تا هر دو بتوانید از یک مکان سالم وارد یک رابطه شوید (Streukens, 2010).

  3.  

سلامت واژن بخش مهمی از سلامت کلی زنان است. مشکلات واژن می تواند بر باروری، میل جنسی و توانایی رسیدن به ارگاسم تأثیر بگذارد. مشکلات مداوم سلامت واژن نیز می تواند باعث استرس یا مشکلات روابط شود و بر اعتماد به نفس تأثیر بگذارد. علائم و نشانه های مشکلات واژن را بشناسید و بدانید که برای محافظت از سلامت واژن خود چه کاری می توانید انجام دهید..برای تزریق ژل به بیکینی در تهران با خانم دکتر طاهره فروغی فر تماس بگیرید

چه چیزی بر سلامت واژن تأثیر می گذارد؟

واژن یک کانال عضلانی بسته است که از خارج ناحیه تناسلی زن (فرج) تا گردن رحم (دهانه رحم) امتداد دارد. عوامل مختلفی می توانند بر سلامت واژن تأثیر بگذارند، از جمله:

  • جنسیت رابطه جنسی محافظت نشده می تواند منجر به عفونت های مقاربتی شود. رابطه جنسی اجباری یا آسیب به ناحیه لگن می تواند منجر به ضربه به واژن شود.
  • برخی از شرایط و درمان های بهداشتی. برخی از شرایط، مانند آندومتریوز و بیماری التهابی لگن، ممکن است باعث ایجاد رابطه جنسی دردناک شوند. جای زخم ناشی از جراحی لگن و برخی درمان‌های سرطان نیز می‌تواند باعث ایجاد رابطه جنسی دردناک شود. استفاده از برخی آنتی بیوتیک ها خطر عفونت قارچی واژن را افزایش می دهد.
  • محصولات ضد بارداری و بهداشت زنانه. داروهای مانع از بارداری، مانند کاندوم، دیافراگم و اسپرم کش های مرتبط، می توانند واژن را تحریک کنند. استفاده از اسپری ها، دئودورانت ها یا دوش ها می تواند باعث تحریک یا بدتر شدن آن شود.
  • بارداری و زایمان. در دوران بارداری، ترشحات واژن اغلب افزایش می یابد. پارگی واژن در هنگام زایمان نسبتاً شایع است. در برخی موارد، برشی در بافت دهانه واژن در حین زایمان (اپیزیوتومی) لازم است. زایمان واژینال همچنین می تواند تون عضلانی واژن را کاهش دهد.
  • مسائل روانی. اضطراب و افسردگی می تواند به سطح پایین برانگیختگی و در نتیجه ناراحتی یا درد در حین رابطه جنسی کمک کند. تروما - مانند سوء استفاده جنسی یا تجربه جنسی دردناک - همچنین می تواند منجر به درد مرتبط با رابطه جنسی شود.
  • سطوح هورمونی تغییرات در سطح هورمون می تواند بر واژن تأثیر بگذارد. به عنوان مثال، تولید استروژن پس از یائسگی و در دوران شیردهی کاهش می یابد. از دست دادن استروژن می تواند باعث نازک شدن پوشش واژن (آتروفی واژن) شود و رابطه جنسی را دردناک کند.
 

شایع ترین مشکلات واژن چیست؟

 

شرایطی که ممکن است بر واژن تأثیر بگذارد عبارتند از:

  • مشکلات جنسی اینها ممکن است شامل دردهای مداوم یا مکرر درست قبل، حین یا بعد از رابطه جنسی (دیسپارونی) باشد. درد حین دخول ممکن است ناشی از اسپاسم غیرارادی عضلات دیواره واژن (واژینیسموس) باشد. ماهیچه های کف لگن می توانند منقبض شوند و باعث درد و درد مزمن در حین مقاربت شوند. خشکی واژن، که اغلب پس از یائسگی رخ می دهد، همچنین می تواند باعث درد در حین مقاربت شود.
  • عفونت های مقاربتی. عفونت های مختلف مقاربتی می توانند بر واژن تأثیر بگذارند، از جمله کلامیدیا، سوزاک، زگیل تناسلی، سیفلیس و تبخال تناسلی. علائم ممکن است شامل ترشحات غیر طبیعی واژن یا زخم های تناسلی باشد.
  • واژینیت عفونت یا تغییر در تعادل طبیعی مخمر و باکتری واژن می تواند باعث التهاب واژن (واژینیت) شود. علائم شامل ترشحات واژن، بو، خارش و درد است. انواع شایع واژینیت عبارتند از واژینوز باکتریایی، عفونت های قارچی و تریکومونیاز.
  • آرامش کف لگن. اگر رباط‌های نگهدارنده و بافت‌های همبند که رحم و دیواره‌های واژن را در جای خود نگه می‌دارند ضعیف شوند، رحم، مثانه، رکتوم یا دیواره‌های واژن ممکن است به پایین سر بخورند (پرولپس). این ممکن است باعث برآمدگی در واژن یا نشت ادرار در هنگام سرفه و عطسه شود.
  • سایر شرایط نادر کیست‌های واژن می‌توانند باعث ایجاد درد در حین رابطه جنسی یا قرار دادن تامپون شوند. سرطان واژن - که ممکن است ابتدا به صورت خونریزی واژن بعد از یائسگی یا رابطه جنسی ظاهر شود - نیز یک احتمال نادر است.
 

علائم یا نشانه های مشکلات واژن چیست؟

 

اگر متوجه شدید با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید:

  • تغییر در رنگ، بو یا مقدار ترشحات واژن
  • قرمزی یا خارش واژن
  • خونریزی واژینال بین قاعدگی، بعد از رابطه جنسی یا بعد از یائسگی
  • توده یا برآمدگی در واژن
  • درد هنگام مقاربت
 

ممکن است لازم نباشد هر بار که تحریک و ترشح واژن دارید به پزشک مراجعه کنید، به خصوص اگر در گذشته عفونت قارچی واژن برای شما تشخیص داده شده باشد و علائم و نشانه های مشابهی دارید. با این حال، اگر علائم شما پس از استفاده از دارویی که در داروخانه تهیه می کنید از بین نرفت، با ارائه دهنده خود مشورت کنید.

برای حفظ سلامت واژنم چه کنم؟

 

شما می توانید برای محافظت از سلامت واژن و سلامت کلی خود اقداماتی انجام دهید. به عنوان مثال:

  • از نظر جنسی مسئولیت پذیر باشید از کاندوم استفاده کنید یا با شریکی که عاری از عفونت های مقاربتی است، رابطه تک همسری داشته باشید. اگر از اسباب بازی های جنسی استفاده می کنید، پس از هر بار استفاده آن ها را تمیز کنید.
  • واکسن بزنید واکسیناسیون می تواند از شما در برابر HPV، ویروس مرتبط با سرطان دهانه رحم، و همچنین هپاتیت B - یک عفونت جدی کبدی که می تواند از طریق تماس جنسی پخش شود، محافظت کند.
  • تمرینات کگل را انجام دهید. در صورت افتادگی، نشت ادرار یا ضعف کف لگن، تمرینات کگل می تواند به تقویت عضلات کف لگن شما کمک کند.
  • داروهای خود را بشناسید در مورد مصرف دارو و عوارض جانبی احتمالی واژن با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید.
  • مقدار الکلی که می نوشید را محدود کنید و سیگار نکشید. سوء مصرف مزمن الکل می تواند عملکرد جنسی را مختل کند. نیکوتین ممکن است بر تحریک جنسی تأثیر بگذارد. سوء استفاده از مواد همچنین ممکن است باعث سلامت جسمی و روانی ضعیف شود که می تواند بر عملکرد جنسی تأثیر بگذارد.
 

در حالی که نمی توان از همه مشکلات واژن پیشگیری کرد، معاینات منظم می تواند اطمینان حاصل کند که مشکلاتی که بر واژن تأثیر می گذارد در اسرع وقت تشخیص داده می شوند. اجازه ندهید خجالت شما را از صحبت با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی در مورد نگرانی هایی که در مورد سلامت واژن دارید باز دارد.

علائم وسواس و اجبار مذهبی چیست؟

برای درک دقیق بودن، مهم است که تفاوت بین وسواس و اجبار را بدانید.

وسواس فکری مکرر و مزاحم مربوط به یک موضوع خاص است.

مردم می ترسند که وسواس نشان دهد که آنها عمداً یک تابو را می شکنند یا به میل خود به افکار و اعمال توهین آمیز یا منزجر کننده می پردازند. این آنها را ناامید می کند تا ناراحتی هایی که افکارشان ایجاد می کند را کاهش دهند.

برای دریافت نوبت از بهترین کلینیک روانشناسی در تهران اینجا کلیک کنید

اجبارها اقداماتی هستند که فرد برای تسکین یا آرام کردن افکار وسواسی انجام می دهد.

شمردن، دعا کردن، یا شرکت در مراسم پاکیزگی همگی از مصادیق اجبار هستند. این اعمال تکراری اغلب برای فرد احساس می کند که اجتناب ناپذیر هستند. فرد مبتلا به وسواس فکری وسواسی درگیر اجبارها می شود زیرا معتقد است تا زمانی که کمی تسکین پیدا نکند نمی تواند کار دیگری انجام دهد.

مانند هر تظاهرات OCD، دقت مذهبی با وسواس های مداوم و مداوم و اقداماتی که برای تسکین آنها انجام می شود مشخص می شود.

اگرچه بسته به فرد و جامعه مذهبی آنها طیف گسترده ای وجود دارد، علائم رایج عبارتند از:

  • اقامه نماز و اعمال مذهبی به طور مکرر تا زمانی که فرد باور کند آنها را به طور کامل انجام داده است
  • استفاده از "اعداد جادویی" هنگام انجام مناسک، عبور از خود یا خواندن نماز، توقف فقط زمانی که به آن عدد جادویی رسید، و تکرار کل فرآیند دوباره در مدت زمان کوتاهی
  • توبه مداوم - چه به عنوان دعا یا با رفتن مکرر به اعتراف - حتی در مواقعی که انتظار نمی رود.
  • مراقبت از اقلام مذهبی و صرف زمان بی مورد با نگرانی از آسیب یا آلوده شدن آنها
  • تکرار اجباری مکالمات یا دعاها به خود برای جستجوی اشتباهاتی که ممکن است باعث رنجش خداوند شود
  • تلاش بی پایان برای انجام کار درست به عنوان راهی برای شستن گناهان
  • داشتن درک مداوم از انجام کار اشتباه
  • جبران هر فکر بد با کلمات، دعاها، خواندن ها یا اعمال وسواس گونه
  • پرسش از رهبران دین در مورد معنای متون، الزامات مناسک یا مناسک و مقبولیت گفتار یا اعمال.
  • وسواس در مورد متون مقدس، بازخوانی اجباری آنها، تجزیه آنها برای کسب اطلاعات، و نگرانی از اینکه ممکن است کسی آنها را اشتباه متوجه شده باشد (و اینکه انجام این کار عواقبی خواهد داشت)
  • تنبیه خود برای هر فکر منفی یا قضاوت کننده و وادار کردن خود به انجام اعمال خوب یا فکر کردن به افکار خوب به عنوان نوعی توبه
  • ترس از تسخیر شیاطین یا شیطان
  • ترس از «کشف شدن» به خاطر اینکه چقدر آدم بد یا ناپاک است
  • ترس از ظلم به دیگران به طرق مختلف، از جمله ترس از تجاوزات اخلاقی، مالی و جنسی
  • هر انتظار یا اقدامی را دوباره بررسی کنید

در حالی که افراد با دقت، رفتارهای فوق را انجام می دهند تا به خود اطمینان دهند، این رفتارها هرگز برای کمک به احساس خوب بودن فرد کافی نیست.

بدون درمان، وسواس ها و اجبارها معمولاً متوقف نمی شوند. هیچ مقدار تلاش برای فکر کردن به چیزی به روش صحیح یا انجام صحیح یک مراسم "این بار" موفق نخواهد بود.

ماهیت وسواسی اجباری احتیاط می تواند افراد دیگر را از خود دور کند زیرا احساس می کنند که اطمینان خاطرشان هرگز کافی نیست. افزایش فاصله دوستان و خانواده ممکن است به این باور دامن بزند که یک فرد به نحوی ناتوان یا ناپاک است.

تأثیر دقت بر روابط می‌تواند باعث شود که فرد احساس کند که باید کارهای بیشتری انجام دهد یا فرد بهتری برای جبران این مسائل باشد. این یک چرخه معیوب است و متأسفانه غیر معمول نیست.

 

رفتارهای پرخاشگرانه در نوجوانان به اشکال مختلف از جمله پرخاشگری کلامی، خشونت فیزیکی و رفتارهای ضد اجتماعی بروز می کند. بر اساس مقاله ای در سال 2017 توسط آکادمی روانپزشکی کودکان و نوجوانان آمریکا، رفتار خشونت آمیز در کودکان و نوجوانان، علائم هشدار دهنده پرخاشگری در نوجوانان شامل تحریک پذیری شدید، تکانشگری و ضربات مکرر است.

برای مشاوره با روانشناس نوجوان در تهران اینجا کلیک کنید

  1. پرخاشگری کلامی : این شامل فریاد، فحش دادن، کنایه و توهین است. پرخاشگری کلامی اغلب راهی برای نوجوانان برای ابراز ناامیدی یا خشم در زمانی است که برای برقراری ارتباط موثر احساسات خود تلاش می کنند.
  1. علائم فیزیکی : تظاهرات فیزیکی پرخاشگری شامل ضربه زدن، هل دادن و تمسخر دیگران برای دریافت واکنش است. نوجوانان همچنین رفتارهای مخربی مانند تخریب اموال یا آسیب رساندن به حیوانات دارند.
  1. رفتارهای ضد اجتماعی : نوجوانان پرخاشگر معمولاً رفتارهایی را انجام می دهند که هنجارهای اجتماعی را نقض می کند، مانند قلدری، آزار اینترنتی، دزدی یا فرار از مدرسه. این رفتارها اغلب منجر به عواقب جدی در خانه، مدرسه یا در جامعه می شود

عواقب پرخاشگری درمان نشده در نوجوانان چیست؟

پرخاشگری درمان نشده در نوجوانان منجر به مشکلات تحصیلی از جمله عملکرد ضعیف، مشکلات روابط (انزوای اجتماعی و عدم حمایت) و مسائل قانونی (فعالیت های مجرمانه) می شود. هنگامی که پرخاشگری در نوجوانان مورد توجه قرار نگیرد، پیامدهای گسترده و شدیدی دارد و نه تنها بر خود افراد بلکه بر خانواده، مدارس و جوامع آنها نیز تأثیر می گذارد. این امر منجر به پیامدهای منفی مختلفی در سلامت روان، عملکرد تحصیلی، روابط اجتماعی و حتی تعامل با سیستم عدالت کیفری آنها می شود.

1. مشکلات تحصیلی

رفتار پرخاشگرانه به طور قابل توجهی مانع از پیشرفت تحصیلی نوجوان می شود. چنین رفتارهایی اغلب منجر به اقدامات انضباطی، تعلیق یا اخراج از مدرسه می شود که یادگیری آنها را مختل می کند و به موفقیت تحصیلی آنها کمک می کند. طبق مطالعه سال 2022 توسط Vuoksimaa E،. و همکاران، در مورد پرخاشگری بالاتر، با عملکرد تحصیلی ضعیف تر در آموزش اجباری مرتبط است، که در مجله روانشناسی کودک و روانپزشکی منتشر شده است، رفتار پرخاشگرانه و عملکرد تحصیلی ضعیف مرتبط هستند.

جوانان پرخاشگر بیشتر احتمال دارد که نمرات ضعیف دریافت کنند و کمتر دبیرستان را تمام کنند. این اختلال آموزشی باعث ایجاد یک واکنش زنجیره‌ای می‌شود، فرصت‌های شغلی آینده را محدود می‌کند و چرخه‌های فقر و بی‌ثباتی را تداوم می‌بخشد. 

2. مشکلات رابطه

از نظر اجتماعی، نوجوانان پرخاشگر خود را از همسالان و اعضای خانواده خود جدا می کنند. رفتار آنها اغلب منجر به تیرگی روابط و عدم حمایت اجتماعی می شود که احساس تنهایی و ناامیدی را تشدید می کند. نوجوانانی که پرخاشگری نشان می‌دهند معمولاً هم به‌عنوان مجرم و هم قربانی درگیر قلدری می‌شوند و به جایگاه اجتماعی و رفاه عاطفی آنها آسیب بیشتری می‌رسانند. این انزوای اجتماعی، به نوبه خود، رفتارهای پرخاشگرانه را تقویت می کند و یک چرخه معیوب ایجاد می کند که شکستن آن دشوار است.

نوجوانانی که رفتارهای خشونت آمیز از خود نشان می دهند در معرض خطر بیشتری برای درگیر شدن در فعالیت های مجرمانه هستند، از جرایم جزئی تا جرایم خشن جدی. در مقاله‌ای در سال 2017 که توسط وزارت دادگستری ایالات متحده، دفتر عدالت نوجوانان و پیشگیری از بزهکاری (OJJDP) منتشر شد، آمار نشان داد که حدود 70 درصد از جوانان در سیستم قضایی نوجوانان دارای مشکلات اساسی بهداشت روانی از جمله پرخاشگری درمان نشده هستند. این درگیری با سیستم قضایی می تواند عواقب بلندمدتی از جمله حبس، سابقه کیفری و چشم انداز زندگی محدود پس از حبس داشته باشد.

4. تأثیر بر سلامت روان

پرخاشگری درمان نشده اغلب با مسائل روانی شدیدتر مرتبط است. نوجوانانی که رفتارهای پرخاشگرانه از خود نشان می دهند ممکن است بیشتر به اختلالاتی مانند اختلال سلوک یا اختلال نافرمانی مقابله ای مبتلا شوند که در صورت عدم توجه می تواند تا بزرگسالی ادامه یابد. این شرایط با مشکلات رفتاری مزمن، از جمله قانون شکنی، فریبکاری، و خصومت نسبت به شخصیت های معتبر و همسالان مشخص می شود.

علاوه بر این، نوجوانان پرخاشگر در معرض خطر بیشتری برای سوء مصرف مواد قرار دارند، زیرا آنها به مواد مخدر یا الکل به عنوان ابزاری برای مقابله با احساسات خود روی می آورند. OJJDP 2017 نشان می دهد که نوجوانان در سیستم قضایی نوجوانان معمولاً دارای سایر اختلالات روانی از جمله اختلالات دوقطبی، اختلال اضطراب و وسواس فکری-اجباری هستند. 

لابیاپلاستی روز به روز در بریتانیا محبوبیت بیشتری پیدا می کند. بسیاری از زنان این جراحی را انتخاب می کنند تا از نظر جسمی و روحی بهتر باشند. این عمدتا شکل یا اندازه لب های واژن را تغییر می دهد تا آنها را مرتب تر نشان دهد. اما این فقط در مورد ظاهر نیست. همچنین می تواند به زنانی که در حین فعالیت های جنسی یا سایر حرکات فیزیکی احساس درد یا ناراحتی می کنند کمک کند. دلایل مختلفی وجود دارد که ممکن است در مورد انجام این جراحی فکر کنید، و تیم جراحان ما در مرکز جراحی در مورد نیازهای خاص شما با شما صحبت خواهند کرد.

برای جراحی زیبایی زنان در تهران  به دکتر طاهره فروغی فر مراجعه کنید

 

چه زمانی و چرا باید لابیاپلاستی را در نظر گرفت؟

صحبت علنی در مورد ناحیه تناسلی بیشتر پذیرفته شده است، اما لابیاپلاستی هنوز هم می تواند برای بسیاری از زنان موضوع حساسی باشد. اگر این روش را در نظر می گیرید، ضروری است بدانید که این فقط مربوط به ظاهر نیست. واقعاً می تواند آسایش و رفاه شما را بهبود بخشد و به شما کمک کند تا از شر ناراحتی یا خودآگاهی مداوم خلاص شوید که ممکن است در طول زمان ایجاد شده باشد.

چرا خانم ها لابیاپلاستی را انتخاب می کنند؟

زنان معمولاً به دو دلیل اصلی به دنبال لابیاپلاستی هستند: زیبایی و عملکرد. دلایل زیبایی شناختی شامل تغییر ظاهر لابیاها برای داشتن ظاهری صاف یا متعادل تر است. از جنبه عملکردی، لابیاپلاستی می تواند به کاهش ناراحتی یا درد در حین فعالیت هایی مانند رابطه جنسی، ورزش یا حتی پوشیدن لباس های تنگ کمک کند. در حالی که دلایل دقیق بزرگ شدن لب ها به طور کامل شناخته نشده است، تصور می شود که تغییرات هورمونی و عوامل ژنتیکی نقش دارند.

اتخاذ یک تصمیم آگاهانه

قبل از تصمیم گیری برای انجام لابیاپلاستی، انجام تکالیف بسیار مهم است. در مورد این روش به طور کامل تحقیق کنید و با یک جراح مجرب در مرکز جراحی مشورت کنید. در طول این مشاوره، می‌توانید دلایل خود برای تمایل به جراحی، پیامدهای بالقوه، خطرات و اینکه روند بهبودی چگونه خواهد بود، صحبت کنید. جراح شما باید درک جامعی از آنچه این روش مستلزم آن است به شما بدهد تا بتوانید تصمیم آگاهانه بگیرید.

مانند بسیاری از انواع دیگر جراحی پلاستیک، لابیاپلاستی می تواند تفاوت زیادی در احساس شما نسبت به خودتان ایجاد کند. اما برخی از زنان نگران این هستند که چقدر ممکن است آسیب ببیند و بهبودی پس از آن چگونه است. بنابراین، ممکن است تعجب کنید که آیا انجام لابیاپلاستی دردناک است؟

درد در حین لابیاپلاستی: انتظار چه چیزی

لابیاپلاستی معمولاً یک جراحی بسیار ساده است. بیشتر اوقات، این عمل به صورت سرپایی انجام می شود، به این معنی که می توانید همان روز به خانه بروید. به طور کلی با استفاده از بی حسی موضعی انجام می شود، بنابراین نیازی نیست که بیش از حد نگران احساس درد در طول جراحی واقعی باشید. در مقایسه با سایر جراحی های زیبایی، دوره نقاهت برای لابیاپلاستی اغلب سریعتر و کمتر دردناک است.

بنابراین، آیا دردناک است؟ خوب، تجربه هر کس متفاوت است. تحمل درد از فردی به فرد دیگر متفاوت است و جراحی همیشه با سطحی از خطر همراه است. با این حال، جراحان ماهر ما در مرکز جراحی تمام تلاش خود را می کنند تا شما را تا حد امکان راحت کنند. در حالی که ناحیه واژن حساس است، اکثر افراد لابیاپلاستی را کمتر از آنچه انتظار داشتند دردناک می دانند. اگر در حین بهبودی احساس درد می کنید، راه هایی برای مدیریت آن وجود دارد.

قبل از انجام عمل جراحی، با جراح خود در مورد آنچه که امیدوارید به دست آورید و نگرانی هایی که دارید گپ بزنید. آنها یک بررسی دقیق به شما می دهند و در مورد گزینه های شما صحبت می کنند. این زمان خوبی برای بحث در مورد مدیریت درد و هر دارویی است که ممکن است پس از آن مصرف کنید. در طول لابیاپلاستی می توان از تکنیک های مختلفی استفاده کرد و جراح شما بهترین روش را برای شما انتخاب خواهد کرد. همچنین ممکن است برای کمک به کاهش تورم یا کبودی پس از جراحی، داروهایی تجویز شود.

در خود این روش، یا لب‌های داخلی کوچکتر ( لب‌های کوچک ) یا لب‌های بیرونی بزرگ‌تر ( لب‌های بزرگ ) با دقت کوتاه می‌شوند تا به شکل دلخواه شما برسند. جراحی معمولاً حدود دو ساعت طول می‌کشد، اما بسته به میزان کاری که باید انجام شود، ممکن است تغییر کند. بیهوشی تضمین می کند که در حین عمل دردی احساس نمی کنید. بسته به وضعیت خاص شما، ممکن است آرام بخش نیز باشید، اما این همیشه ضروری نیست. به طور کلی، لابیاپلاستی به گونه ای طراحی شده است که تا حد امکان بدون درد باشد، هم در حین و هم بعد از عمل.

آیا لابیاپلاستی درد دارد؟ انتظار چه چیزی

وقتی صحبت از درد و ناراحتی به میان می آید، لابیاپلاستی به طور کلی یک روش کم درد در نظر گرفته می شود. شما می توانید بیهوشی موضعی یا عمومی را برای جراحی انتخاب کنید. ناحیه لبیال حساس است، اما اکثر بیماران برای این عمل بی حسی موضعی را انتخاب می کنند. با این حال، برخی ممکن است بیهوشی عمومی را ترجیح دهند، به خصوص اگر نیاز به تنظیم زیادی باشد یا اگر تحت یک لابیاپلاستی تجدیدنظر هستند. جراح شما برای بعد از جراحی داروهای ضد درد تجویز می کند که به کنترل هر گونه ناراحتی کمک می کند. اکثر بیماران متوجه می شوند که هر درد معمولاً در عرض دو تا سه روز کاهش می یابد و بهبودی نسبتاً سریع می کند.

تقریباً 5 میلیون کودک در ایالات متحده دارای نوعی بیماری روانی جدی هستند (یکی که به طور قابل توجهی در زندگی روزمره تداخل دارد). در هر سال، 20 درصد از کودکان آمریکایی با یک بیماری روانی تشخیص داده می شوند.

اصطلاح "بیماری روانی" کاملاً دقیق نیست، زیرا بسیاری از عوامل "فیزیکی" - از جمله وراثت و شیمی مغز - وجود دارند که ممکن است در ایجاد یک اختلال روانی دخیل باشند. به این ترتیب، بسیاری از اختلالات روانی را می توان به طور موثر با دارو ، روان درمانی (نوعی مشاوره) یا ترکیبی از هر دو درمان کرد.

شناسایی اختلالات روانی در کودکان می تواند برای ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی دشوار باشد. تفاوت کودکان با بزرگسالان این است که در طول رشد و تکامل طبیعی خود، تغییرات فیزیکی، ذهنی و عاطفی زیادی را تجربه می کنند. آنها همچنین در حال یادگیری نحوه کنار آمدن، سازگاری و ارتباط با دیگران و دنیای اطراف خود هستند.

علاوه بر این، هر کودک با سرعت خاص خود بالغ می شود و آنچه در کودکان "عادی" تلقی می شود در طیف گسترده ای از رفتارها و توانایی ها قرار می گیرد. به این دلایل، هر تشخیص اختلال روانی باید به میزان عملکرد کودک در خانه، خانواده، مدرسه و با همسالان و همچنین سن و علائم کودک توجه داشته باشد.

انواع مختلفی از اختلالات روانی وجود دارد که می تواند کودکان و نوجوانان را تحت تاثیر قرار دهد، از جمله:

  • اختلالات اضطرابی: کودکان مبتلا به اختلالات اضطرابی به چیزها یا موقعیت‌های خاصی با ترس و وحشت و همچنین با علائم فیزیکی اضطراب (عصبی)، مانند ضربان قلب سریع و تعریق پاسخ می‌دهند .
  • اختلال طیف اوتیسم: که قبلاً اختلالات رشد فراگیر نامیده می شد، اختلالات طیف اوتیسم شامل چالش های اجتماعی، ارتباطی و رفتاری است. کودکان مبتلا به این مسائل اغلب در تفکر خود گیج می شوند و به طور کلی در درک دنیای اطراف خود مشکل دارند. موارد می تواند خفیف، شدید یا در جایی در این بین باشد. تشخیص بر اساس سطح حمایت مورد نیاز است - بنابراین تشخیص زودهنگام به این معنی است که درمان می تواند زودتر شروع شود.
  • اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD): کودکان مبتلا به ADHD معمولاً در توجه یا تمرکز مشکل دارند، به نظر نمی رسد که دستورالعمل ها را دنبال کنند و به راحتی از انجام وظایف خسته و/یا ناامید می شوند. آنها همچنین تمایل به حرکت دائمی دارند و تکانشی هستند (قبل از اینکه اقدام کنند فکر نکنید).
  • اختلالات رفتاری مخرب: کودکان مبتلا به این اختلالات تمایل به سرپیچی از قوانین دارند و اغلب در محیط های ساختاریافته مانند مدرسه مخرب هستند.
  • اختلالات خوردن : اختلالات خوردن شامل احساسات و نگرش های شدید و همچنین رفتارهای غیرعادی مرتبط با وزن و/یا غذا است.
  • اختلالات حذف: اختلالاتی که بر رفتار مربوط به استفاده از حمام تأثیر می گذارد. شب ادراری یا شب ادراری شایع ترین اختلال دفعی است.
  • اختلالات یادگیری و ارتباطی: کودکان مبتلا به این اختلالات در ذخیره و پردازش اطلاعات و همچنین ارتباط افکار و عقاید خود با مشکل مواجه هستند.
  • اختلالات عاطفی (خلق): این اختلالات شامل احساس غم و اندوه مداوم و/یا تغییرات سریع خلقی است و شامل افسردگی و اختلال دوقطبی است. یک تشخیص جدیدتر، اختلال اختلال در خلق و خوی مخرب نامیده می شود، یک وضعیت دوران کودکی و نوجوانی که شامل تحریک پذیری مزمن یا مداوم و طغیان های خشم مکرر است.
  • اسکیزوفرنی: این اختلال شامل ادراکات و افکار تحریف شده است.
  • اختلالات تیک : این اختلالات باعث می شود فرد حرکات و صداهای مکرر، ناگهانی، غیرارادی (که عمدا انجام نمی شود) و اغلب بی معنی انجام دهد که تیک نامیده می شود.

برخی از این اختلالات، مانند اختلالات اضطرابی ، اختلالات خوردن ، اختلالات خلقی و اسکیزوفرنی، می توانند در بزرگسالان و همچنین کودکان ایجاد شوند. برخی دیگر فقط در دوران کودکی شروع می شوند، اگرچه می توانند تا بزرگسالی ادامه دهند. این غیرعادی نیست که یک کودک بیش از یک اختلال داشته باشد.

 

علائم در کودکان بسته به نوع بیماری روانی متفاوت است، اما برخی از علائم عمومی عبارتند از:

  • سوء مصرف مواد مخدر و/یا الکل
  • ناتوانی در کنار آمدن با مشکلات و فعالیت های روزمره
  • تغییر در عادات خواب و/یا خوردن
  • شکایت بیش از حد از بیماری های جسمی
  • سرپیچی از قدرت، فرار از مدرسه، دزدی، یا آسیب رساندن به اموال
  • ترس شدید از افزایش وزن
  • خلق و خوی منفی طولانی مدت که اغلب با کم اشتهایی و افکار مرگ همراه است
  • فوران های مکرر خشم
  • تغییرات در عملکرد مدرسه، مانند گرفتن نمرات ضعیف با وجود تلاش های خوب
  • از دست دادن علاقه به دوستان و فعالیت هایی که معمولاً از آنها لذت می برند
  • افزایش قابل توجه زمان صرف شده به تنهایی
  • نگرانی یا اضطراب بیش از حد
  • بیش فعالی
  • کابوس های مداوم یا وحشت های شبانه
  • نافرمانی مداوم یا رفتار پرخاشگرانه
  • شنیدن صداها یا دیدن چیزهایی که وجود ندارند ( توهم )

علت دقیق اکثر اختلالات روانی مشخص نیست، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ترکیبی از عوامل، از جمله وراثت، زیست‌شناسی، آسیب‌های روانی و استرس محیطی ممکن است در آن دخیل باشند.

  • وراثت (ژنتیک): بسیاری از اختلالات روانی در خانواده ها وجود دارد و نشان می دهد که این اختلالات، یا به طور دقیق تر، آسیب پذیری در برابر اختلالات، ممکن است از طریق ژن ها از والدین به فرزندان منتقل شود.
  • زیست شناسی: مانند بزرگسالان، بسیاری از اختلالات روانی در کودکان با عملکرد غیر طبیعی مناطق خاصی از مغز که احساسات، تفکر، ادراک و رفتار را کنترل می کنند، مرتبط است . ضربه های سر نیز گاهی اوقات می تواند منجر به تغییر در خلق و خو و شخصیت شود.
  • آسیب های روانی: برخی از اختلالات روانی ممکن است در اثر آسیب های روانی، مانند سوء استفاده شدید عاطفی، جسمی، یا جنسی ایجاد شوند. فقدان اولیه مهم، مانند از دست دادن والدین؛ و غفلت
  • استرس محیطی: رویدادهای استرس‌زا یا آسیب‌زا می‌توانند باعث ایجاد اختلال در فردی شود که در برابر اختلال روانی آسیب‌پذیر است.

معمولاً تخمدان های شما هر ماه یک تخمک تولید می کنند. اما این در دوران یائسگی متوقف می شود. میانگین سنی برای یک زن برای رسیدن به یائسگی در بریتانیا 51 سال است. در نارسایی زودرس تخمدان، تخمدان ها در سن کمتر از متوسط ​​- زیر 40 سال، از کار می افتند.

تخمدان های شما تعدادی هورمون از جمله هورمون استروژن تولید می کنند. هنگامی که تخمدان ها کند می شوند، سطح استروژن کاهش می یابد و در نتیجه علائم یائسگی ایجاد می شود. پریودها بسیار نادر می شوند یا متوقف می شوند. همچنین پیامدهای درازمدت سلامتی دیگری نیز وجود دارد.

چند زن دچار نارسایی زودرس تخمدان می شوند؟

حدود 1 درصد از زنان زیر 40 سال یائسه می شوند.

نارسایی زودرس تخمدان چگونه تشخیص داده می شود؟

تشخیص با ترکیبی از آزمایش خون و شرح حال انجام می شود. معمولاً زمانی ایجاد می شود که قاعدگی حداقل به مدت 4 ماه متوقف شده باشد یا بسیار نادر باشد. پزشک شما آزمایش‌های خونی را انجام می‌دهد که به دنبال افزایش هورمون محرک فولیکولی (FSH) بیشتر از 25 iu/L با فاصله بیش از 4 هفته است.

علت نارسایی زودرس تخمدان چیست؟

برای اکثر زنان، هیچ دلیل زمینه ای برای نارسایی زودرس تخمدان وجود ندارد. متأسفانه هنوز چیزهای زیادی وجود دارد که ما در مورد آن درک نمی کنیم.

موارد زیر علل شناخته شده POI هستند:

یائسگی جراحی

جراحی برای برداشتن تخمدان ها منجر به یائسگی جراحی می شود - اگر این سن کمتر از 40 سال باشد POI. این ممکن است به این دلیل باشد که ناهنجاری هایی در تخمدان ها از جمله سرطان، اندومتریوز یا کیست وجود دارد، یا ممکن است تخمدان ها برای کمک به پیشگیری از سرطان برداشته شوند.

هنگامی که تخمدان ها - منبع استروژن - برداشته شوند، سطح استروژن کاهش می یابد.

درمان سرطان به شکل پرتودرمانی یا شیمی درمانی می تواند به طور موقت یا دائمی عملکرد تخمدان ها را متوقف کند.

ناهنجاری های ژنی

برخی از زنان ناهنجاری هایی در ژن های خود دارند. شایع ترین ناهنجاری های ژنی سندرم ترنر و X شکننده هستند، اما هنوز در بین جمعیت نادر هستند.

سندرم ترنر یک بیماری ژنتیکی است که دختران را تحت تاثیر قرار می دهد. یک دختر مبتلا به سندرم ترنر تنها یک کروموزوم X طبیعی به جای دو کروموزوم معمول دارد.

سندرم X شکننده یک بیماری ژنتیکی است که باعث ایجاد طیفی از مشکلات رشدی از جمله ناتوانی های یادگیری و اختلالات شناختی می شود. معمولاً مردان به شدت بیشتر از زنان تحت تأثیر این اختلال قرار می گیرند.

اگر سایر اعضای خانواده شما مبتلا به POI باشند یا اگر در سنین جوانی تشخیص داده شود که به POI مبتلا شده اید، علل ژنتیکی شایع تر است.

بیماری خود ایمنی

بیماری خود ایمنی می تواند باعث POI شود. سیستم ایمنی بدن شما معمولا با حمله به عفونت های مهاجم از بدن شما محافظت می کند. در بیماری خودایمنی، سیستم ایمنی به اشتباه به خود حمله می کند.

عفونت ها

عفونت ها می توانند یک علت نادر POI از جمله سل، اوریون یا مالاریا باشند.

عوامل خطر

POI با سموم موجود در دود سیگار مرتبط است.

علائم نارسایی زودرس تخمدان چیست؟

علائم مانند هر زنی است که در دوران یائسگی قرار می گیرد - برای مثال، گرگرفتگی، اختلال شناختی، مشکلات خلق و خو، افسردگی یا اضطراب.

برخی از زنان به غیر از پریودهای نامنظم یا قطع قاعدگی، علائمی ندارند. گاهی اوقات این تشخیص در طی تحقیقات زمانی انجام می شود که یک زن برای باردار شدن مشکل دارد.

نارسایی زودرس تخمدان و باروری

این برای برخی از زنان بسیار مهم است و دلیل اینکه این تشخیص می تواند کاملاً ویرانگر باشد. برخی از زنان قبل از تشکیل خانواده تشخیص داده می شوند. حتی اگر بچه دار شده باشند، برخی از زنان برای از دست دادن انتخاب عزادار هستند.

احتمال بارداری طبیعی ممکن است صفر نباشد (مگر اینکه POI داشته باشید زیرا تخمدان های شما برداشته شده است) بنابراین اگر نمی خواهید باردار شوید، باید از روش های پیشگیری از بارداری استفاده کنید. اگر دلیلی برای POI وجود نداشته باشد، شانس باردار شدن خود به خود بیشتر است. اگر در نتیجه شیمی درمانی یا رادیوتراپی POI داشته باشید، متخصص معمولاً به شما در مورد خطرات باردار شدن توصیه می کند که می تواند با درمان انجام شده متفاوت باشد.

یک چهارم زنان مبتلا به POI ممکن است عملکرد تخمدانی داشته باشند، به خصوص در اوایل، زمانی که تخمدان ها تازه شروع به کند شدن کرده اند. این بدان معنی است که گاهی اوقات ممکن است یک دوره "خارج از آبی" - یا علائم سندرم پیش از قاعدگی - علائم هشدار دهنده ای داشته باشید که ممکن است یک قاعدگی در راه باشد. لقاح خود به خودی می تواند در 5-10 درصد از زنان اتفاق بیفتد [1]

اگر می خواهید باردار شوید، بهتر است درخواست ارجاع به یک کلینیک باروری داشته باشید تا بتوانید در مورد همه گزینه های پیش روی خود صحبت کنید. برای باردار شدن، تخمک باید توسط اسپرم بارور شود، بنابراین ممکن است به تخمک اهدایی نیاز داشته باشید. در حال حاضر هیچ درمانی در دسترس نیست که فعالیت تخمدان‌ها را افزایش دهد، در صورتی که POI در شما تشخیص داده شود.

IVF (لقاح آزمایشگاهی) با اهدای تخمک یک گزینه ثابت برای باروری است.

بسیاری از کلینیک های باروری همچنین دارای مشاوران و روانشناسانی هستند که به ارائه حمایت های روانی که ممکن است نیاز داشته باشید کمک کنند.

در ایالات متحده، زایمان با اپیدورال به یک امر عادی تبدیل شده است. تقریباً 73٪ از بیماران در حال زایمان ایالات متحده در سال 2015 از بلوک اپیدورال، نخاعی یا ترکیبی ستون فقرات-اپیدورال استفاده کردند که نسبت به سال 2010 بیش از 10٪ افزایش یافته است . در تگزاس، این درصد کمی بالاتر است، حدود 76٪.

اما در چند سال گذشته، بیماران بیشتری در مورد زایمان "طبیعی" پرس و جو کرده اند - برنامه ریزی برای زایمان و زایمان با داروهای مسکن محدود یا بدون درد. بیماران گفته‌اند که می‌خواهند از خطرات بالقوه پایین مرتبط با اپیدورال اجتناب کنند و برخی به سادگی می‌خواهند ببینند که بدنشان چه کاری می‌تواند انجام دهد.

برخی از زنان هر زایمان واژینالی را یک زایمان طبیعی می دانند، صرف نظر از اینکه این زایمان شامل اپیدورال یا پیتوسین برای القای زایمان باشد. برخی دیگر فکر می کنند زایمان طبیعی تنها زمانی انجام می شود که هیچ مداخله پزشکی وجود نداشته باشد. اکثر بیماران در جایی در وسط زمین می افتند.

بیمارانی که بارداری سالمی داشته اند و هیچ عارضه یا بیماری مزمنی نداشته اند، کاندیدهای خوبی برای انجام زایمان طبیعی هستند. با این حال، ممکن است برای برخی از مادران باردار بهترین انتخاب نباشد. اگر شما در معرض خطر بالا برای نیاز به سزارین هستید ، ممکن است پیشنهاد کنیم که اپیدورال را انجام دهید تا بتوانیم از بیهوشی عمومی اجتناب کنیم. همچنین اگر بیماری قلبی، پره اکلامپسی یا دیابت دارید ، یا اگر دوقلو یا نوزادی در وضعیت بریچ دارید، ممکن است در معرض خطر قرار بگیرید .

پزشکان/پزشکان و پرستاران-ماماهای دارای گواهی از بیماران در دستیابی به تجربه زایمانی که می خواهند بدون قضاوت – با یا بدون دارو – حمایت می کنند. ما به مادران در حال زایمان گزینه های زیادی برای تسکین درد ارائه می دهیم، از جمله رایحه درمانی و اکسید نیتروژن (گاز خنده).

اگر زایمان بدون دارو را انتخاب می کنید، مهم است که ذهن و بدن خود را برای این تجربه آماده کنید. ممکن است دشوار باشد، اما راهبردهایی برای تغییر نحوه تفکر شما در مورد درد، مدیریت آن و تجربه زایمان وجود دارد.

آن را از همکار من، Kyler Elwell-Silver، MD پس از انجام اپیدورال در حین زایمان با دو نوزاد اول خود، تصمیم گرفت برای سومین بار زایمان طبیعی را امتحان کند. او پنج نکته را برای مادران آماده کرد تا برای زایمان کم یا بدون دارو آماده شوند و چگونه در صورت تغییر برنامه زایمان شما انعطاف پذیر بمانند.

5 نکته دکتر الول-سیلور برای زایمان طبیعی

 

من به عنوان یک متخصص زنان و زایمان، بسیاری از نوزادان را از طریق زایمان طبیعی به دنیا آورده ام - می خواستم تجربه دست اولی در مورد آنچه بیمارانم تجربه می کنند داشته باشم. من یک بارداری کم خطر داشتم، بنابراین بعید بود که نیاز به سزارین (سزارین) یا زایمان جراحی داشته باشم. و این سومین نوزاد من بود، بنابراین زایمان به سرعت انجام می شود.

اگر شما و پزشکتان موافقید که زایمان طبیعی برای شما و کودکتان بی خطر است، در اینجا پنج نکته برای کمک به شما برای آماده شدن برای روز بزرگ وجود دارد.

1. با ارائه دهنده Ob/Gyn خود یک برنامه "طبیعی" تهیه کنید

هنگامی که تصمیم گرفتید که می خواهید زایمان طبیعی داشته باشید، با پزشک یا مامای خود صحبت کنید . به ارائه‌دهنده اجازه دهید منظورتان از «زایمان طبیعی» را بداند و در مورد گزینه‌هایی که تسهیلات او برای حمایت از شما ارائه می‌دهد، سؤال کنید.

به عنوان مثال، بیمارستان دانشگاه ویلیام پی کلمنتز جونیور به طور منحصر به فردی راه اندازی شده است تا از بسیاری از گزینه های زایمان حمایت کند - از تسکین درد گرفته تا مراقبت های اورژانسی. ما یک پرستار و ماما و یک دکتر 24 ساعته و هفت روز هفته روی زمین داریم تا به شما کمک کند که آیا شما ساعت ها در حال زایمان هستید یا 10 دقیقه پس از رسیدن زایمان می کنید.

2. یک پشتیبان یا دولا پیدا کنید

کلید یک زایمان طبیعی موفقیت آمیز داشتن یک پشتیبان قوی است که حواس شما را از درد منحرف کند، در مورد چیزهای بعدی صحبت کند و شما را تشویق کند. این می تواند شریک زندگی شما، مادرتان یا دوستی باشد که قبلا زایمان کرده است.

من به همراه شوهرم هنگام زایمان طبیعی یک دولا همراهم داشتیم. دولا کسی است که برای حمایت از یک زن از طریق زایمان آموزش دیده است. هدف آنها کمک به زنان برای دستیابی به تجربه زایمانی است که در نظر دارند.

Doulas طیف وسیعی از خدمات را قبل، حین و بعد از زایمان ارائه می دهد و می تواند از 500 تا 2500 دلار هزینه داشته باشد.

مطالب مرتبط: دولا در حین و بعد از زایمان چه نقشی دارد؟

3. تحصیل کنید

زایمان و زایمان می تواند چندین ساعت طول بکشد و دردناک است. هرچه بیشتر بدانید، آمادگی بیشتری خواهید داشت.

توصیه می‌کنم در کلاس‌های زایمان شرکت کنید، که شامل همه چیز از تنفس عمیق و تسکین درد گرفته تا سزارین می‌شود. هر زایمان منحصر به فرد است و گاهی اوقات همه چیز دقیقاً مطابق برنامه پیش نمی رود. آماده بودن برای هر موقعیتی مهم است - کلاس های زایمان می تواند انتظارات واقع بینانه را به شما بدهد و اعتماد به نفس را القا کند.

ممکن است بخواهید کلاسی را پیدا کنید که روش بردلی را آموزش دهد، که مراحل مختلف زایمان، آنچه را که باید انتظار داشته باشید و اینکه چگونه شخص پشتیبان شما می تواند به شما در فرآیند زایمان طبیعی کمک کند را به شما آموزش می دهد.

 

4. از نظر ذهنی آماده شوید

در دنیای غرب، مردم کمتر به تحمل درد شدید عادت دارند. ما درد را با مشکلی مرتبط می‌دانیم که باید برطرف شود، اغلب با دارو.

اما درد هنگام زایمان طبیعی و ضروری است. این نشان می دهد که بدن شما در حال انجام کارهایی است که باید انجام دهد. هر موجی از درد شما را به هدف نزدیکتر می کند: کودک زیبای شما.

دولای من به من کمک کرد تا قبل از شروع زایمان در فضای سر درست قرار بگیرم. من مانند یک ورزشکار حرفه ای، تولد نوزادم را اغلب در سه ماهه سوم تجسم می کردم و در طول روند زایمان به آن صحنه بازگشتم. او به من کمک کرد تا در طول دردهای زایمان و زایمان چشمانم را به جایزه نگاه کنم.

5. تکنیک های طبیعی مدیریت درد را بیاموزید

در مورد تسکین درد، جایگزین های زیادی برای دارو وجود دارد. با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد موارد مجاز و در دسترس در محل زایمان صحبت کنید. شما همچنین می خواهید تکنیک های خود را قبل از روز بزرگ تمرین کنید، بنابراین زمانی که بیشتر به آنها نیاز دارید، آنها طبیعت دوم هستند.

برخی از روش های طبیعی مدیریت درد عبارتند از:

  • تکنیک‌های تنفسی، مانند آنچه در Lamaze آموزش داده شده است
  • ماساژ دادن
  • روغن های ضروری یا رایحه درمانی
  • مدیتیشن
  • هیپنوتیزم
  • موسیقی درمانی
  • گرفتن حمام یا دوش آب گرم
  • قدم زدن در اطراف
  • واقعیت مجازی
  • استفاده از موقعیت هایی مانند چمباتمه زدن یا نشستن روی توپ زایمان

اگر اپیدورال نمی‌خواهید، اما با سایر اشکال تسکین درد پزشکی مخالف نیستید، ممکن است از اکسید نیتروژن استفاده کنید . گاز غیر قابل اشتعال و بی رنگ در واقع درد را کاهش نمی دهد یا احساس انقباض را از بین نمی برد، مانند اپیدورال. در عوض، اضطراب را تسکین می دهد، که به شما کمک می کند درد را تحمل کنید.

یکی از توصیه‌های دولای من که واقعاً از آن استقبال می‌کردم این بود که روی چیزهای دیگر تمرکز کنم. من و شوهرم قرار بود روزی که شروع به زایمان کردم به خانه های جدید نگاه کنیم. بنابراین، این همان کاری است که ما انجام دادیم - حتی اگر این کار مشاور املاک ما را کمی عصبی می کند!

سپس، به خانه رفتیم و من در وان گرم و آرامم نشستم تا اینکه شوهرم (که او هم پزشک است) بالاخره مرا متقاعد کرد که وقت آن رسیده است که به بیمارستان دانشگاه کلمنتز بروم. وارد شدم، سپس راه افتادم و با تعدادی از همکارانم گپ زدم. بچه من فقط چند دقیقه بعد از شکستن آب من به دنیا آمد، مدت زیادی بعد از آمدن ما.

اختلال اضطراب اجتماعی چیست؟

اختلال اضطراب اجتماعی (SAD) که به آن فوبیای اجتماعی نیز گفته می شود، یک اختلال سلامت روان رایج است که تخمین زده می شود هر ساله تا 7 درصد از بزرگسالان در ایالات متحده را تحت تأثیر قرار دهد. SAD با ترس شدید از موقعیت های اجتماعی، از اجرای نمایش یا سخنرانی گرفته تا شرکت در یک مهمانی مشخص می شود. کسانی که از SAD رنج می برند می ترسند توسط افراد دیگر مورد بررسی و تحقیر قرار گیرند. این ترس باعث ناراحتی شدید می شود و می تواند افراد آسیب دیده را از انجام کارهایی که می خواهند انجام دهند باز دارد.

علائم اختلال اضطراب اجتماعی

علامت اصلی اختلال اضطراب اجتماعی، ترس شدید از بررسی دقیق یا خجالت زده شدن توسط افراد دیگر است. ترس آنقدر زیاد است که می تواند باعث شود فرد به کلی از محیط های اجتماعی دوری کند

 

همچنین علائم فیزیکی اضطراب وجود دارد که ممکن است با ترس همراه باشد. به عنوان مثال:

  • احساس عرق کردن
  • سرخ شدن
  • داشتن ضربان قلب سریع
  • لرزیدن
  • حالت تهوع
  • احساس تنگی نفس

دو نوع اختلال اضطراب اجتماعی وجود دارد. اکثر افراد مبتلا به SAD اضطراب اجتماعی عمومی دارند، به این معنی که از همه موقعیت‌های اجتماعی، مانند جلسات یا مهمانی‌ها می‌ترسند. در افراد مبتلا به SAD، ناراحتی در موقعیت‌های اجتماعی معمولاً در دوران کودکی یا نوجوانی شروع می‌شود. علائم معمولاً با گذشت زمان بدتر می شوند. علائم اختلال اضطراب اجتماعی، بر خلاف عصبی بودن عادی روزمره، ثابت و شدید هستند. این استرس روی روابط، شغل، روال روزانه و کیفیت کلی زندگی تاثیر می گذارد.

نوع دیگری از SAD، اضطراب اجتماعی فقط عملکرد، بسیار کمتر رایج است. افراد مبتلا به اضطراب عملکرد فقط از زمانی می ترسند که در مرکز توجه قرار گیرند، مانند سخنرانی یا اجرا. اضطراب عملکرد به اندازه اضطراب اجتماعی عمومی مخرب نیست و بعداً در زندگی شروع می شود.

علل و عوامل خطر

تصور می شود که اختلال اضطراب اجتماعی ناشی از عوامل بیولوژیکی و محیطی است: تأثیر طبیعت و تربیت. دانشمندان بر این باورند که SAD در پاسخ به تعامل پیچیده عوامل عصبی (به معنای آنچه در مغز و سیستم عصبی می گذرد) و همچنین عوامل روانی-اجتماعی - تأثیر رویدادهای زندگی، افکار و رفتارها ایجاد می شود.

علل SAD مربوط به مغز و سیستم عصبی عبارتند از:

  • یک سیستم عصبی بیش فعال این بدان معناست که حتی محرک های احساسی کوچک می تواند منجر به ترشح کورتیزول، هورمون استرس در بدن شود.
  • کاهش میزان سروتونین (هورمونی که در کنترل خلق و خوی نقش دارد) در مغز
  • سطوح غیر طبیعی گلوتامات و اکسی توسین در مغز. این هورمون ها نحوه واکنش شما در محیط های اجتماعی و شدت علائم اضطراب را کنترل می کنند.
  • افزایش حساسیت در مناطقی از مغز که خلق و خو و احساسات را کنترل می کنند.

علل روانی اجتماعی SAD شامل آسیب های اولیه دوران کودکی، مانند سابقه سوء استفاده و غفلت، و اذیت کردن دوران کودکی است. سبک های فرزندپروری بیش از حد محافظه کارانه و بیش از حد انتقادی نیز با این اختلال همراه بوده است. این رویدادها بر نحوه تعامل و واکنش شما در موقعیت های اجتماعی تأثیر می گذارد.

سایر عوامل خطر برای ایجاد اختلال اضطراب اجتماعی عبارتند از:

  • جنسیت زن
  • سابقه خانوادگی اختلال اضطراب اجتماعی
  • شخصیت خجالتی
  • نشان دادن ترس شدید از افراد جدید و کناره گیری از موقعیت های جدید در دوران کودکی.

اختلال اضطراب اجتماعی چگونه تشخیص داده می شود؟

پزشک شما می تواند به تشخیص فوبیای اجتماعی از سایر اختلالات اضطرابی کمک کند . او از معیارهای خاصی برای تشخیص استفاده می کند. ممکن است در موارد زیر به اختلال اضطراب اجتماعی تشخیص داده شود:

  • ترس شدید از تعاملات اجتماعی (مانند مکالمه، شرکت در یک مهمانی یا ملاقات با افراد جدید)، مشاهده شدن (مانند خوردن یا نوشیدن)، یا اجرا در مقابل مردم (مانند سخنرانی)
  • نگران قضاوت شدن، شرمساری یا تحقیر شدن توسط دیگران باشید
  • از موقعیت های اجتماعی به دلیل ترس و اضطراب خود دوری کنید
  • احساس کنید که اضطراب اجتماعی شما مانع زندگی اجتماعی و شخصی شما می شود.

این علائم باید حداقل به مدت شش ماه وجود داشته باشد تا بتوان بیماری را تشخیص داد.

اگر نگران هستید که ممکن است SAD داشته باشید، با پزشک خود صحبت کنید. از آنجایی که افرادی که از SAD رنج می برند در معرض افزایش خطر ابتلا به افسردگی و سایر مشکلات سلامت روان هستند، تشخیص و درمان مناسب مهم است.

گزینه های درمانی

دو روش رایج درمانی برای اختلال اضطراب اجتماعی، درمان شناختی رفتاری و داروهای تجویزی است.

درمان شناختی رفتاری (CBT)

درمان شناختی رفتاری (CBT)، نوعی روان درمانی، خط اول درمان برای SAD است. متخصصان آموزش دیده به شما کمک می کنند تا محرک های خود را درک کنید و راهبردهای مقابله ای را بیاموزید. هدف CBT به چالش کشیدن افکار منفی شما و یادگیری استراتژی های رفتاری برای غلبه بر آنها است.

CBT را می توان به صورت فردی یا گروهی انجام داد. اکثر افراد با یک جلسه هفتگی شروع می کنند و به تدریج دفعات آن را کاهش می دهند. هنگامی که علائم شما به خوبی کنترل شد، شرکت در دو تا چهار جلسه در سال برای جلوگیری از عود توصیه می شود.

داروها

پزشک شما ممکن است داروهایی را برای استفاده به تنهایی یا همراه با CBT تجویز کند. داروهای ضد افسردگی معمولاً ابتدا برای اختلال اضطراب اجتماعی تجویز می شوند. حتی در افرادی که افسردگی ندارند، این داروها می توانند به رفع علائم اضطراب کمک کنند. دو دسته از داروهای ضد افسردگی که بیشترین تجویز را دارند عبارتند از:

  • مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs)، مانند پاروکستین (Paxil) و سرترالین (Zoloft)
  • مهارکننده های بازجذب سروتونین- نوراپی نفرین (SNRIs)، مانند ونلافاکسین (Effexor).

این داروها به عادی سازی سطوح هورمون هایی در مغز که به SAD کمک می کنند کمک می کنند. ممکن است تا سه ماه از درمان طول بکشد تا اینکه متوجه اثر کامل این داروها بر علائم خود شوید، اما قبل از آن باید متوجه فواید آن شوید.

اگر از اضطراب عملکرد رنج می برید، پزشک ممکن است یک داروی ضد اضطراب تجویز کند تا در صورت لزوم از آن استفاده کنید، مانند قبل از ارائه یک سخنرانی. این موارد عبارتند از:

  • مسدود کننده های بتا مانند پروپرانولول (ایندرال)
  • بنزودیازپین ها مانند کلونازپام (کلونوپین) و لورازپام (آتیوان).

این داروها با کاهش ضربان قلب و آرام کردن سیستم عصبی تسکین کوتاه مدتی را ارائه می‌کنند و می‌توانند در صورت نیاز قبل از یک موقعیت اضطراب‌آور مصرف شوند.

استراتژی های مکمل

می توان از تکنیک های خودیاری برای تکمیل سایر درمان ها استفاده کرد. اجرای بسیاری از این اقدامات آسان است و ممکن است مزایایی فراتر از ایجاد اعتماد اجتماعی داشته باشد.

  • ذهن آگاهی را تمرین کنید. ذهن آگاهی به تمرین حضور بدون قضاوت اشاره دارد. وقتی حواس تان باشد، از اطرافیان و احساسات خود آگاه هستید اما به آنها واکنشی نشان نمی دهید. تحقیقات نشان می دهد که ذهن آگاهی می تواند علائم SAD و کیفیت کلی زندگی را بهبود بخشد.
  • مشکلات خواب را درمان کنید. مطالعات نشان داده است افرادی که از اختلال اضطراب اجتماعی رنج می‌برند، مشکلات خواب بیشتری دارند. خواب ضعیف با تشدید اضطراب مرتبط است و ممکن است به مرور زمان اجتناب اجتماعی را افزایش دهد. برای بهبود کیفیت خواب خود، یک روال خواب آرامش بخش ایجاد کنید و از تماشای صفحه نمایش در اواخر روز خودداری کنید .
  • ورزش کنید. ورزش منظم می تواند به بهبود علائم اضطراب کمک کند. تحقیقات حاکی از آن است که ورزش هوازی زمانی که با CBT ترکیب شود برای فوبیای اجتماعی مفیدتر است.
  • از مصرف الکل و کافئین خودداری کنید یا آن را به حداقل برسانید. بسیاری از مردم از الکل به عنوان راهی برای کاهش اضطراب اجتماعی خود استفاده می کنند، اما نشان داده شده است که الکل در دراز مدت اضطراب را بدتر می کند. به طور مشابه، کافئین می تواند باعث یا تشدید اضطراب شود ، به خصوص در دوزهای بالاتر.
  • یک گروه پشتیبانی پیدا کنید. صحبت از ترس های خود و شنیدن تجربیات دیگران می تواند به اعتبار بخشیدن به احساسات شما و کاهش انزوای اجتماعی کمک کند. همچنین ممکن است به تقویت مهارت های مقابله ای شما کمک کند، زیرا آسیب پذیری را در یک محیط اجتماعی تمرین می کنید. انجمن اضطراب و افسردگی آمریکا (ADAA) فهرستی از گروه‌های حمایتی مجازی و حضوری ، از جمله گروهی برای افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی ارائه می‌کند.

 

روش های مختلفی برای بلیچینگ واژن وجود دارد که هر کدام مزایا و ملاحظات خاص خود را دارند. در این بخش سه دسته اصلی روش های سفید کننده واژن مورد بحث قرار خواهد گرفت: کرم های سفید کننده شیمیایی، درمان های خانگی طبیعی، و درمان ها و روش های حرفه ای.برای ارتباط با دکتر واژینوپلاستی در تهران اینجا کلیک کنید

کرم های سفید کننده شیمیایی

کرم های سفید کننده شیمیایی به دلیل در دسترس بودن و سهولت استفاده، گزینه ای محبوب برای سفید کردن واژن هستند. این کرم ها معمولاً حاوی موادی مانند هیدروکینون، کوجیک اسید یا آلفا آربوتین هستند که باعث روشن شدن پوست می شوند. مهم است که دستورالعمل های ارائه شده توسط سازنده را به دقت دنبال کنید و قبل از استفاده از کرم در کل ناحیه تناسلی، آزمایش حساسیت پوستی انجام دهید.

درمان های خانگی طبیعی

برای افرادی که به دنبال یک رویکرد طبیعی تر برای سفید کردن واژن هستند، درمان های خانگی مختلفی وجود دارد که می توانند امتحان شوند. این درمان ها اغلب شامل استفاده از مواد طبیعی مانند آب لیمو، ماست یا آلوئه ورا است. اگرچه درمان‌های طبیعی ممکن است برای برخی افراد جذاب‌تر باشند، اما توجه به این نکته مهم است که اثربخشی آنها ممکن است متفاوت باشد و ممکن است به همان سطح از کرم‌های سفیدکننده شیمیایی نرسد.

درمان ها و روش های حرفه ای

برای کسانی که رویکرد عملی تر را ترجیح می دهند یا می خواهند نتایج سریع تری داشته باشند، درمان ها و روش های حرفه ای در دسترس هستند. اینها می تواند شامل لیزر درمانی، لایه برداری شیمیایی یا میکرودرم ابریژن باشد که توسط متخصصان مراقبت های بهداشتی آموزش دیده انجام می شود. درمان‌های حرفه‌ای این مزیت را دارند که تحت شرایط کنترل‌شده انجام می‌شوند و اغلب می‌توانند به نتایج مهم‌تر و طولانی‌تری دست یابند. با این حال، ممکن است گران‌تر باشند و به جلسات متعدد نیاز داشته باشند.

 

راهنمای گام به گام سفید کردن واژن

در حالی که درمان های حرفه ای می توانند نتایج مطلوبی را ارائه دهند، برخی از افراد ترجیح می دهند سفید کردن واژن را در خانه انجام دهند. این بخش یک راهنمای گام به گام برای کسانی که روش های DIY را برای سفید کردن واژن در نظر می گیرند ارائه می دهد.

جمع آوری لوازم مورد نیاز

قبل از شروع فرآیند بلیچینگ واژن DIY، مهم است که تمام لوازم مورد نیاز را جمع آوری کنید. این شامل کرم سفید کننده انتخاب شده یا مواد طبیعی، یک دستکش یا اپلیکاتور غیر لاتکس برای استفاده، یک آینه برای دید بهتر و یک حوله یا دستمال تمیز برای اهداف تمیز کردن است. داشتن تمام لوازم در یک مکان، روند روان و کارآمد را تضمین می کند.

تهیه کرم سفید کننده

در صورت استفاده از کرم سفید کننده شیمیایی، دستورالعمل های ارائه شده توسط سازنده را برای تهیه محصول به دقت دنبال کنید. حتماً از دستکش استفاده کنید یا از اپلیکاتور برای به حداقل رساندن تماس با پوست استفاده کنید. برای کسانی که داروهای خانگی طبیعی را انتخاب می کنند، مخلوط را طبق دستور العمل انتخاب شده آماده کنید. ضروری است که مواد را به طور کامل مخلوط کنید و از یک بافت صاف و یکدست اطمینان حاصل کنید.

فرآیند و تکنیک های کاربرد

هنگام استفاده از کرم سفید کننده یا درمان طبیعی، مهم است که محتاط باشید و تکنیک های مناسب را برای جلوگیری از هرگونه واکنش نامطلوب دنبال کنید. با اطمینان از تمیز و خشک بودن ناحیه تناسلی شروع کنید. یک لایه نازک از کرم سفید کننده یا مخلوط طبیعی را به طور یکنواخت بمالید و مطمئن شوید که تمام نواحی پوشیده شده است. از استعمال محصول بر روی نواحی حساس یا غشاهای مخاطی خودداری کنید. اجازه دهید خامه یا مخلوط برای مدت زمان توصیه شده، همانطور که در دستورالعمل یا دستورالعمل مشخص شده است، بماند. در نهایت، محل را کاملا با آب گرم بشویید و به آرامی با یک حوله تمیز خشک کنید.

حفظ سلامت واژن پس از بلیچینگ

پس از انجام بلیچینگ واژن، اولویت بندی نگهداری و مراقبت مناسب از ناحیه تناسلی ضروری است. در این بخش روش‌های بهداشتی مناسب، روتین‌های مراقبت از پوست پس از سفید کردن، و نحوه جلوگیری از محرک‌ها و آلرژن‌هایی که ممکن است بر روی پوست سفید شده تأثیر بگذارند، بررسی می‌شود.

اقدامات بهداشتی مناسب

رعایت بهداشت مناسب برای جلوگیری از عفونت و تضمین سلامت کلی ناحیه تناسلی بسیار مهم است. توصیه می شود هر روز محل را با یک پاک کننده ملایم و بدون تحریک و آب ولرم تمیز کنید. از استفاده از صابون های تند یا محصولات معطر خودداری کنید، زیرا می توانند تعادل طبیعی پوست را مختل کنند. علاوه بر این، پس از شستشو، ناحیه مورد نظر را به دقت خشک کنید تا از رطوبت بیش از حد جلوگیری شود که می تواند منجر به تحریک شود.

روتین مراقبت از پوست پس از سفید کردن

علاوه بر اقدامات بهداشتی، ایجاد یک روال مراقبت از پوست پس از سفید کردن می تواند به حفظ نتایج و ارتقای سلامت کلی پوست کمک کند. مرطوب کردن ناحیه تناسلی با یک مرطوب کننده ملایم و بدون عطر می تواند به مرطوب نگه داشتن پوست و جلوگیری از خشکی یا سوزش کمک کند. محصولاتی را انتخاب کنید که مخصوص پوست های حساس فرموله شده اند تا خطر عوارض جانبی را به حداقل برسانید.