یک روانشناس کودک دارای مدرک دکترا است، به این معنی که آنها حدود 5-6 سال را صرف مطالعه جنبه های مختلف روانشناسی کرده اند. اکثر روانشناسان نیز باید قبل از اینکه خودشان کار کنند، حدود یک سال زیر نظر پزشک دیگری کار کنند. روانشناسان در مورد رفتار انسان، نحوه کمک به مراجع در درمان و همچنین انجام تحقیقات به عنوان بخشی از آموزش خود یاد می گیرند. از آنجا که آموزش آنها گسترده تر است، روانشناسان می توانند علاوه بر دیدن مراجعین در مطب برای درمان، به عنوان محقق، استاد یا معلم کار کنند.

اگر کودکی به حمایت عاطفی، گوش شنوا و کمک برای مدیریت احساسات بزرگ نیاز دارد، یک درمانگر یا روانشناس ممکن است به همان اندازه انتخاب خوبی باشد. هم درمانگران و هم روانشناسان آموزش های مشابهی در نحوه ارائه این نوع مشاوره دارند.

با این حال، روانشناسان می توانند تست های زیادی را انجام دهند که درمانگران نمی توانند ، به منظور کمک به تشخیص سلامت روان و مشکلات یادگیری مانند ADHD، اوتیسم و ​​ناتوانی های یادگیری. این می تواند زمانی که به اطلاعات بیشتری در مورد منبع مشکلات کودک نیاز دارید، یا اگر فرزند شما برای موفقیت در مدرسه به امکاناتی نیاز دارد، بسیار مفید باشد. روانشناسان پزشک پزشکی نیستند، به این معنی که نمی توانند برای کودک شما دارو تجویز کنند.

فرزند شما ممکن است از مراجعه به روانشناس سود ببرد اگر:

• فکر می‌کنید فرزندتان ممکن است به شرایطی مبتلا باشد که بر یادگیری یا عصب‌شناسی او تأثیر می‌گذارد، مانند ADHD، اختلال یادگیری یا اختلال طیف اوتیسم.

• فرزند شما برای مدیریت مشکلات عاطفی یا رفتاری نیاز به حمایت دارد.

• شما می‌خواهید یک تشخیص دقیق‌تر برای فرزندتان داشته باشید، و یک تصویر کامل از همه عواملی که ممکن است بر سلامت روان کودک شما تأثیر بگذارد.

• یکی از اهداف شما برای درمان این است که تعیین کنید مدرسه شما چه تغییراتی می تواند برای حمایت بهتر از فرزندتان ایجاد کند.