روانکاوی هر دو است: نظریه ذهن انسان و رویکرد درمانی. بین سالهای 1885 و 1939 توسط زیگموند فروید توسعه یافت. روانکاوان در سراسر جهان در توسعه بیشتر آن مشارکت دارند. روانکاوی چهار زمینه کاربردی عمده دارد:

• به عنوان یک نظریه ذهن انسان
• به عنوان درمان مشکلات روانی
• به عنوان روش تحقیق
• به عنوان دیدگاهی خاص به پدیده های فرهنگی و اجتماعی مانند ادبیات، هنر، فیلم، سیاست و فرآیندهای گروهی.

روانکاوی و روان درمانی روانکاوانه برای همه کسانی که احساس می کنند در مشکلات روانی دوباره رخ می دهند، مفید است. این برای همه کسانی است که در روابط خود با شریک زندگی، خانواده و دوستان و در شغل یا فعالیت های روزانه خود، امکانات خود را برای شاد زیستن محدود می کنند.

اضطراب، تنش، بازداری و افسردگی اغلب نشانه‌های درگیری‌های درونی هستند. آنها اغلب منجر به مشکلاتی در روابط با دیگران می شوند و ممکن است بر تصمیمات شخصی و حرفه ای تأثیر منفی بگذارند، اگر درمان نشوند.

اغلب، ریشه های این مشکلات پنهان است. ما آگاهانه از آنها آگاه نیستیم. بنابراین، بدون روان درمانی، ما اغلب قادر به حل آنها نیستیم.

در درمان روانکاوانه، بیماران با کمک یک متخصص به جنبه های ناخودآگاه مشکلات خود بینش پیدا می کنند. آنها به تدریج به دنیای درونی ناشناخته قبلی خود (افکار، احساسات، خاطرات، رویاها) دسترسی پیدا می کنند. این امر با صحبت با تحلیلگر در یک فضای امن، اتاق مشاوره امکان پذیر می شود. با انجام این کار، بیماران می توانند درد خود را رها کنند و حسی از خود ایجاد کنند که اعتماد و پیگیری اهداف خود را در زندگی ممکن می کند.

این اثرات مثبت روانکاوی معمولاً در دوره های زمانی طولانی و بسیار فراتر از پایان درمان واقعی باقی می ماند. این به نوبه خود باعث رشد روانی بیشتر می شود.