ناهنجاری عروق مغزی

ناهنجاری عروق مغزی یک تشکیل عروق خونی غیر طبیعی در مغز است. در مرکز عروق مغزی ، گزینه‌های رایج درمان جراحی شامل برداشتن ضایعه با میکروسکولار، آمبولیزاسیون اندوواسکولار برای مسدود کردن آن یا رادیوسرجری هدفمند برای کوچک کردن آن در طول زمان (معمولاً 18 ماه تا دو سال) است.

ناهنجاری های عروقی مغز ممکن است عروق زیر را درگیر کند:

• سرخرگ‌ها: رگ‌های خونی معمولاً تحت فشار بالا هستند که بیشتر آنها خون غنی از اکسیژن را از قلب و ریه‌ها به بقیه بدن می‌آورند. شریان های با اندازه متوسط ​​"شریان" نامیده می شوند.
• وریدها: رگ‌های خونی که خون را به قلب و ریه‌ها باز می‌گردانند، معمولاً تحت فشار کمتری نسبت به شریان‌ها. وریدهای با اندازه متوسط ​​"ونول" نامیده می شوند.
• مویرگ ها: رگ های خونی با کمترین قطر که شریان ها و ونول ها را به هم متصل می کنند. مویرگ ها در سراسر بافت های بدن پخش می شوند و به خون شریانی اجازه می دهند مواد مغذی (مانند اکسیژن و گلوکز) را تحویل داده و مواد زائد (مانند دی اکسید کربن) را جمع آوری کند، سپس خون را از طریق سیستم وریدی به قلب و ریه ها می فرستد.

پنج نوع رایج ناهنجاری عروق مغزی وجود دارد: ناهنجاری شریانی وریدی پیال، فیستول شریانی وریدی دورال، ناهنجاری غاری، ناهنجاری وریدی و تلانژکتازی مویرگی. آنها بر اساس محل، نوع عروق آسیب دیده و اینکه جریان خون از طریق ناهنجاری سریع است یا نه، متفاوت هستند.

ناهنجاری های شریانی وریدی (AVM) با ارتباط مستقیم بین یک شریان و یک ورید در مغز مشخص می شود. به طور معمول خون از طریق شریان های بزرگ، سپس شریان های کوچکتر و در نهایت از طریق مویرگ های کوچک قبل از ورود به ورید عبور می کند. خون شریانی پرفشار در طول مسیر خود در مویرگ های کوچک کند می شود و نیروی خود را از دست می دهد. اما در AVM ، خون شریانی پرفشار مستقیماً بدون کاهش سرعت یا از دست دادن نیرو، مستقیماً به داخل ورید می رود - وضعیتی که به نام شانت شریانی وریدی شناخته می شود. خون به سرعت از طریق AVM حرکت می کند و بر عروق فشار وارد می کند، بنابراین AVM به عنوان یک ناهنجاری عروقی با جریان بالا طبقه بندی می شود .

سیاهرگ‌هایی که برای خون پرفشار ساخته نشده‌اند، دیواره‌های ضعیف‌تری نسبت به شریان‌ها دارند. بنابراین جزء وریدی AVM ممکن است برآمده، ضعیف و حتی پاره شود و خونریزی کند. خونریزی در مغز باعث سکته می شود . خطر سکته مغزی به عوامل زیادی مانند محل AVM، اندازه و جریان خون بستگی دارد. AVM ها ناهنجاری های پیچیده ای هستند که باید توسط متخصصانی مانند متخصصان جراحی مغز و اعصاب کلمبیا که در مراقبت از آنها تخصص دارند، درمان شوند.

فیستول شریانی وریدی دورال (DAVF) یکی دیگر از ضایعات عروقی با جریان بالا است. مانند AVM ، با اتصال مستقیم بین شریان و ورید مشخص می شود. با این حال، یک AVM در خود مغز رخ می دهد، در حالی که یک DAVF در غشای دورال که مغز را می پوشاند رخ می دهد. DAVF ها اغلب پس از رشد سیستم عروقی مغز به دست می آیند و معمولاً در دوران بزرگسالی علامت دار می شوند. تعدادی مقیاس درجه بندی وجود دارد که به توصیف خطرات و دلایل درمان کمک می کند. اکثر DAVF ها را می توان از طریق میکروسرجری باز یا آمبولیزاسیون اندوواسکولار درمان و درمان کرد .

ناهنجاری غاری (همچنین به عنوان کاورنوما یا همانژیوم غاری شناخته می شود) گروهی از مویرگ های دیواره نازک است. اینها ناهنجاری های کم فشار و جریان آهسته هستند، بنابراین احتمال پارگی آنها کمتر از AVM است. اغلب،  ناهنجاری های غاری نیازی به درمان ندارند. با این حال، ممکن است از طریق اپیزودهای مکرر نشت بزرگ شوند. یک ناهنجاری غاری که در حال نشت یا افزایش اندازه است، ممکن است بافت مغز اطراف را فشرده یا تحریک کند و باعث نقایص عصبی کانونی یا تشنج شود. در چنین مواردی، رایج ترین درمان، برداشتن ناهنجاری غار با جراحی است.

ناهنجاری وریدی (همچنین به عنوان آنژیوم وریدی یا ناهنجاری وریدی تکاملی شناخته می شود) از وریدهای بزرگ شده تشکیل شده است. ناهنجاری های وریدی به ندرت پاره می شوند، نشت می کنند یا علائمی ایجاد می کنند و معمولاً تشخیص داده نمی شوند. آنها گاهی اوقات به طور تصادفی در اسکن های مغزی مانند MRI، CT یا آنژیوگرافی یافت می شوند، جایی که ظاهری مشخص دارند که به عنوان caput medusae شناخته می شود. به ندرت، ناهنجاری های وریدی که بر اساس اندازه خود علائم ایجاد می کنند ممکن است نیاز به درمان داشته باشند.

تلانژکتازی مویرگ های بزرگ شده، اغلب در ساقه مغز هستند. اینها معمولاً ضایعات کوچکی هستند که به ندرت باعث ایجاد مشکل می شوند. مانند ناهنجاری های وریدی، اغلب به طور اتفاقی یافت می شوند و به ندرت نیاز به درمان دارند.