علائم اختلال شخصیت خودشیفته چیست؟

از مخفف «من خاص» برای به خاطر سپردن 9 نشانه NPD استفاده کنید. 

من خاص 

1. حس خود بزرگ بینی
2. اشتغال مجدد به قدرت، زیبایی یا موفقیت 
3. E با عنوان
4. فقط در کنار افرادی باشید که مهم یا خاص هستند
5. من از نظر شخصی برای منافع خود آنها استثمار می کنم
6. یک مغرور
7. من همدلی ندارم
8. باید تحسین شود
9. نسبت به دیگران حسادت کنید یا باور کنید که دیگران به آنها حسادت می کنند

متخصصان بهداشت روانی آموزش دیده یک مصاحبه ساختاریافته برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد الگوهای رفتاری معمولی یک فرد انجام می دهند. اگر شخصی حداقل پنج مورد از صفات SPECIAL ME را به طور مداوم نشان دهد، معیارهای تشخیصی این بیماری را برآورده می کند.  

نه، هیچ ژنی برای NPD وجود ندارد و مردم با آن متولد نمی شوند. مانند سایر شرایط سلامت روان، محیط یک عامل اصلی است. کودکانی که تشویق می‌شوند باور کنند که فوق‌العاده‌اند و همیشه سزاوار بهترین‌ها هستند - گاهی اوقات به هزینه دیگران - ممکن است بعداً به NPD مبتلا شوند. در این کودکان، ویژگی هایی مانند اعتماد به نفس پاداش داده می شود، در حالی که ویژگی هایی مانند همدلی نه.

خودشیفته ها افراد بدی نیستند. این رفتار آنهاست که مشکل ساز است. آنها مشروط شده اند که باور کنند خاص هستند و سزاوار این هستند که بهتر از دیگران با آنها رفتار شود و بر این اساس به دنیا نزدیک شوند.

بستگی دارد. اگر شریک عاشقانه، عضو خانواده یا رئیس شما دارای NPD باشد، می توانند زندگی شما را چالش برانگیز کنند. از آنجایی که آنها خودشان را در اولویت قرار می دهند، ممکن است احساس تحقیر کنید و سلامت روانی شما آسیب ببیند. راهبردهای مقابله ای شامل تعیین مرزهای شخصی و دور شدن آرام در صورت نقض آنها است. با این حال، انجام این کار همیشه آسان نیست. اینکه همسرتان را خودشیفته خطاب کنید نیز کمکی نخواهد کرد. در عوض، باید روی رفاه خود تمرکز کنید و تصمیم بگیرید که چه چیزی را می خواهید تحمل کنید.

بله، اما تغییر یک رفتار آموخته شده به زمان و تلاش نیاز دارد. افراد مبتلا به NPD معمولاً به تنهایی به دنبال کمک نیستند، و اگر هم می‌خواهند، اغلب به دلیل یک مشکل مشترک مانند اضطراب است. از آنجایی که هیچ دارو یا درمانی اثبات شده ای برای درمان NPD وجود ندارد، ارائه دهندگان یک رویکرد فردی را اتخاذ می کنند. شناخت بیمار و ایجاد یک رابطه قابل اعتماد از اجزای اصلی درمان است. اگر فردی مایل به تغییر باشد و درمانگر او بتواند به او کمک کند شکاف بین رفتارهای فعلی و مطلوب خود را پر کند، امید به بهبودی وجود دارد.